Veehouder: ‘Stier had me bijna dood gedrukt, blijf alert!’

Toen Geert van der Spoel op 6 april opstond om aan het werk te gaan, was er niets dat duidde op enig onheil. Melken, voeren, alles ging zoals het altijd ging. ’s Middags zou de klauwbekapper komen. Daar had Geert verder geen bemoeienis mee. “Ik heb een frozen shoulder, zelf bekappen gaat niet meer.” En ook het opdrijven van de koeien, liet hij over aan zijn zoon Ben. Maar kijken naar de vorderingen, dat deed hij als betrokken veehouder natuurlijk wel.

Dekstier loopt tussen de pinken

“Het liep gesmeerd, alle melkkoeien waren al klaar en naar buiten. De klauwbekapper deed nog wat vaarzen, daarna nog zeven stuks jongvee en als allerlaatste kwam de stier aan de beurt.”
De stier had dienst als dekstier. “Ik heb altijd gewerkt met natuurlijke dekking. Mijn zoon schakelt nu ook af en toe de ki in. Hij wil een iets afwisselender fokkerij en dat is prima. Maar de dekstier is er dus ook nog. Die zit niet apart in een hok, hij loopt gewoon los in de ligboxenstal tussen de pinken. We houden een stier altijd tot ie ruim twee jaar is. Daarna wordt hij voor het jongvee te zwaar en gaat hij weg. Deze stier zou ook over een paar maanden weg gaan.”

Lees verder onder de foto‘s

Niet alleen in buurt van stier

Altijd is Geert zich bewust geweest van de risico’s die gepaard gaan met het houden van stieren. “Je moet ze met respect behandelen. Een stier moet je met u aanspreken. Voor de zekerheid heb ik altijd een stok bij me als ik in de buurt van de stier moet zijn.” Echt gevaarlijk werd het nooit, al zaten er volgens Geert soms wel ‘viespeuken’ bij. Met zulke stieren was hij extra voorzichtig en op zijn hoede. En als er dieren verplaatst moesten worden, zorgde hij altijd dat er nog iemand bij was. “Maar meestal hadden ze meer aandacht voor de koeien dan voor mij.”

Met de stier in de klauwbekapbox waren nooit problemen geweest. Nadat hij klaar was, ging hij rustig in een box staan. “De kar van de pedicure moest weer naar buiten. Mijn zoon was bezig de hekken open te zetten. Hij liep met een stok in zijn hand om daarna ook de stier weer terug naar zijn eigen afdeling te jagen.”
Terwijl Ben bezig was de kar van de klauwbekapper naar buiten te begeleiden, besloot Geert om zich nuttig te maken. Hij ging bij de dieren in om ze alvast terug te drijven naar hun gedeelte van de stal. Het was kwart over vier, om vijf uur zouden ze eten om daarna te gaan melken. “De pinken liepen keurig vooruit en sloegen linksaf. De stier stond in de tweede box. Ik gaf hem een tik op de kont en zei: hop, loop jij ook eens door.”

Voelde hem drie keer drukken met die dikke kop van hem

En toen ging het gruwelijk mis. “Ineens draaide hij zich om. Het ging onwaarschijnlijk snel. In een split-second had hij me tegen het voerhek gedrukt. Ik voelde hem drie keer drukken met die dikke kop van hem. Ik schreeuwde nog naar mijn zoon. Het ging zo snel allemaal en ik kon geen kant op. Ik voelde dat ik opgetild werd en dacht: dat was het dan, nu is het over. Daarna ben ik buiten westen geraakt.”

Ambulance

Hoe lang hij bewusteloos was, weet hij niet. Toen hij bijkwam, herinnerde hij zich dat hij een opdonder op zijn borstkas had gehad, meer niet. Het moest wel een flinke optater zijn geweest, dacht hij, want hij had het verschrikkelijk benauwd. Lopen ging niet, kruipend en naar adem happend bereikte hij het woonhuis waar hij onder de douche ging. “Ik zat namelijk helemaal onder stront en dat vond ik raar. Ik had geen idee hoe dat was gebeurd.”
Gekleed in een ochtendjas strompelde hij naar de keuken waar zijn vrouw Antje hem verbaasd aankeek en vroeg wat er aan de hand was. In een paar woorden vertelde Geert dat de stier hem te pakken had gehad. Veel meer tekst had hij niet, al zijn krachten had hij nodig om te blijven ademen. “Ik stond voorover geleund tegen de muur om maar lucht binnen te krijgen. Ik dacht dat ik stikte.”
Antje stelde voor de dokter te bellen en toen zijn zoon en de klauwbekapper even later binnen kwamen, leek het ook hen verstandig om dat te doen. De dokter was er een paar minuten later en aarzelde geen seconde. “Hij belde meteen een ambulance.”

Gebroken rib na aanval stier

Geert weet nog dat hij de wagen het erf op zag rijden. “Met de muziek aan”, duidend op de loeiende sirenes. Vervolgens liep hij op eigen kracht naar buiten. Hij redde het ook om zelf op de brancard te gaan liggen. De traumaheli die al onderweg was, kon daarom weer omdraaien, het ambulancepersoneel had alles onder controle. “Na 300 meter zat het eerste infuus al in mijn arm en ze sloegen steeds in mijn gezicht. Geert, wakker blijven, riepen ze.”
Geert bleef bij kennis. “Nog geen kwartier laten reden we over de N34. Dat is een hele drukke weg, zeker in de spits. Het ging zo ontzettend hard. Ik merkte dat de verpleegkundige me in de bochten vasthield zodat ik stabiel bleef liggen.”
In het ziekenhuis stond een medisch team klaar om hem op te vangen en te onderzoeken. “Kunt u in een bekertje plassen, vroegen ze.” Dat lukte. Zijn urine bleek geen bloed te bevatten, dat was goed nieuws. Ander goed nieuws was dat er weliswaar een rib gebroken was maar dat die geen longweefsel had doorboord. Bepaalde bloedwaarden bleken echter niet in orde. De artsen stelden vast dat hij een hartaanval gehad moest hebben. “Nee, zei ik. Ik ben aangevallen door de stier.”

Gekneusd hart

Het bleek dat het dier met zoveel kracht op zijn borstkas had gedrukt dat zijn hart gekneusd was geraakt. Dat verklaarde de enorme benauwdheid. En de harde plek in zijn lies bleek een dubbele breuk te zijn. Ook dat kwam door de enorme druk die de stier had uitgeoefend. Met een pijnlijk bont en blauw lijf verliet Geert uiteindelijk het ziekenhuis. De boodschap die hij meekreeg was om het rustig aan te doen, dan zou alles vanzelf genezen. “Het was niet moeilijk om dat vol te houden. Ik kon namelijk helemaal niks.”

Heb de dood in de ogen gezien

Van zijn zoon hoorde hij wat er gebeurd was nadat hij bewusteloos was geraakt. De stier was met hem aan het sollen geweest en had hem keer op keer op de roosters gesmeten. Hij bleef maar beuken en drukken en als Ben hem niet was blijven slaan tot hij uiteindelijk afdroop, was het vermoedelijk verkeerd afgelopen. Geert is er even stil van. “Ik heb de dood in de ogen gezien”, zegt hij dan. “Mijn zoon zag me liggen en die dacht ook dat ik dood was. Dat grijpt me af en toe behoorlijk aan. Ik ben heel erg blij en dankbaar dat ik er nog ben.”

Langzaam herstel

Wat hem opvalt, is dat hij ineens verhalen hoort van mensen die in hun omgeving ook zoiets hebben meegemaakt. “Bijna iedereen kent wel iemand die is aangevallen door een stier. Alleen konden die slachtoffers het vaak niet na vertellen. Hij schijnt dat het meestal verkeerd afloopt. Ik heb dus heel veel geluk gehad.”
Een paar weken na het ongeluk kan Geert voorzichtig weer een beetje lachen. Van meewerken op het bedrijf komt echter nog niet veel al wil hij nog zo graag. “Het hobbelen op de trekker is erg pijnlijk. Toch denk ik dat het wel moet lukken om gras te schudden. Ons grasland is namelijk zo vlak als een biljartlaken. Daardoor valt het hobbelen wel mee.”

Terugdenkend concludeert hij dat dit ongeluk zijn eigen schuld was. “Ik had niet bij de stier in één ruimte moeten gaan. Ik kwam tussen hem en zijn harem. Ik was op zijn territorium. Vandaar dat hij me aanviel. En het ging zo snel. Al had ik een geladen pistool bij me gehad, dan nog zou er geen tijd geweest zijn om hem door zijn kop te schieten. Ik was kansloos.”
Daarom wil hij zijn collega-boeren graag een boodschap meegeven: “Ik heb ervaren dat het in een fractie van een seconde verkeerd kan gaan. Dus werk je met stieren? Blijf dan alert. Altijd.”