Boerin Astrid: ‘Ik ben ontzettend trots op onze kinderen’

Maar liefst 50 verschillende groenten telen ze en die worden allemaal verkocht in hun marktkraam aan de weg en via groente-abonnementen. “Op termijn willen we graag een echte winkel. De vergunning is het probleem niet, maar het kostenplaatje wel”, zegt Astrid Platen. Zij is verantwoordelijk voor het reilen en zeilen van de kraam en een gedeelte van de zorgtak. De sloot die over het bedrijf loopt, is de grens. Ik zeg altijd: vóór de sloot doe ik de begeleiding van de cliënten, achter de sloot is Jos’ terrein. Halverwege staat de kantine van de zorgboerderij, die doen we samen.”

_{Tekst gaat door onder foto}

Groente-abonnementen

Nu is het nog relatief rustig op het bedrijf. De voorjaarswerkzaamheden zijn al wel begonnen, de groente-abonnementen gaan eind deze maand weer van start. Vanaf dan krijgen abonnees wekelijks een kistje met vijf verschillende groenten mee plus een recept. Dat bedenkt Astrid zelf of ze haalt iets van internet. “Ik probeer het wel altijd eerst zelf uit.”

Toen Astrid via het jongerenkoor van de kerk Jos leerde kennen, was het boerenleven nog onbekend terrein voor haar. “Ik stelde me voor dat het hard werken was, maar stond er verder niet zo bij stil. Ik dacht: ik zie het wel.” Ze werkte destijds nog als ziekenverzorgende. In 2014 zei ze haar baan op. Fysiek werd het te zwaar, ze kampt namelijk met wat beperkingen in haar spieren en gewrichten. Ook liep ze een lichte hersenbeschadiging op toen de klep van de kofferbak ongelukkigerwijs op haar hoofd omlaag sloeg.

_{Tekst gaat door onder foto}

Op de boerderij kan ze, in overleg met echtgenoot Jos, haar tijd zelf indelen en door zichzelf in acht te nemen, ondervindt ze er allemaal weinig hinder van. “Ik moet niet ’s avonds nog bezig gaan met de administratie. Dat vergt namelijk zó’n focus dat mijn hoofd tolt en ik ’s nachts niet kan slapen. Daarom doe ik de administratie overdag tussen de bedrijven door en ’s avonds vouw ik een was. Dan gaat het prima. Ik ben absoluut niet zielig, er zijn mensen die veel ergere problemen hebben. Pluk de dag en geniet, dat is mijn motto.”

Ondernemerschap combineren met moederschap

Toch gaat dat niet altijd even makkelijk. Zeker toen de kinderen klein waren, was het combineren van ondernemerschap en moederschap best ingewikkeld. “Ik was altijd druk en als de kinderen met verhalen uit school kwamen, had ik geen tijd. Hoe vaak ik wel niet gezegd heb: ‘Mama is bezig.’ Daar heb ik me heel erg schuldig over gevoeld. Ik dacht: nou werk ik thuis en nou heb ik nóg geen tijd voor ze. Dat heeft soms wel huilbuien opgeleverd. Nog steeds heb ik niet altijd meteen tijd maar de kinderen zijn groter en kunnen er nu beter mee omgaan. Ze denken: oké, dan wachten we gewoon even.”

_{Tekst gaat door onder foto}

Haar zorgen over dit soort zaken kropt Astrid niet op. “Ik heb een hele lieve vriendin waar ik veel mee praat. En ik schrijf het van me af, ook in de vorm van gedichten. Dat helpt.” Verder wil ze het niet groter maken dan het is. “Drukte hoort erbij en het geeft op een bepaalde manier juist ook energie. Hoe drukker je bent, hoe sneller je er even iets bij aanpakt. Misschien lukt het niet vandaag, maar dan toch zeker morgen. Heb ik tijd? Nee. Ga ik het doen? Ja.” Drukte ziet ze dus niet als probleem, maar dat ze zichzelf niet in tweeën kan splitsen, wel. Vorig jaar had haar vader bijvoorbeeld veel zorg nodig. Hij moest uiteindelijk naar een verpleeghuis en is in oktober overleden. Dat was een zware periode. “Als ik bij hem was, dacht ik aan het werk thuis en als ik thuis was, wilde ik bij hem zijn. Ik voelde me verscheurd.”

_{Tekst gaat door onder foto}

Boerenleven biedt vooral veel moois

Ondanks dit soort worstelingen heeft het boerenleven Astrid vooral veel moois te bieden. “Om eerlijk te zijn, kom ik niet aan mezelf toe, zeker overdag niet, maar het is goed zo. Ik heb geleerd om voldoening te halen uit de kleine dingen. Een fazant die ’s ochtends door het land rent, de zon die opkomt, de vogels die fluiten. Daar geniet ik erg van. Het immateriële wordt steeds belangrijker, dat geeft me energie. En de kinderen natuurlijk. Ik ben ontzettend trots op ze. Vorig jaar hadden we een vriendenweekend hier op de boerderij. Ik was ziek en kon er niet bij zijn maar onze gasten zijn niets tekortgekomen, de kinderen zorgden overal voor. Ook nu, voor dit interview, vroegen ze: wat moet er in de winkel gebeuren als jij zit te praten? We doen het met zijn allen, we zijn een echt gezinsbedrijf. Dit leven, ik wil niets anders. Ik ben zielsgelukkig.”

_{Tekst gaat door onder foto}