Vies van blubber?

Als we door de motregen heen naar de weg lopen om onze visite op te wachten, moet ik wel even slikken. Op onze klompen kunnen we ons veilig voortbewegen door de blubber.

Maar ik vraag me af hoeveel er klompen (of nog beter; laarzen) aan zullen hebben. Normaal is het hier prachtig warm najaarsweer in oktober. Maar nu is het koud en vies. De Roemenen zijn wel gewend aan de glibberige kleigrond na elk regenbuitje. Maar onder onze visite zullen wel meer mensen, net als wij, van de ‘zandgrond’ komen, die er toch even aan moeten wennen.

Daar komt onze visite aan: een grote touringcar met krap vijftig boeren en boerinnen die in Roemenië zijn voor een studiereis. Het is de tweede bus van de voerfabriek uit Brabant. In mei hebben we er ook één gehad en toen hebben we heerlijk buiten op strobalen in het zonnetje gezeten. Maar dat zal vandaag niet gebeuren.

Michel en ik hebben besloten om het welkomstwoordje maar meteen in de bus te houden. Dan kan iedereen het goed horen en zitten ze er nog warmpjes bij. Dan kunnen we daarna wel een (glibberend) rondje over het erf doen en koffie en cake serveren in het tanklokaal.

We stappen gauw in de bus, waar de warmte ons heerlijk omhelst. Het is elke keer weer leuk om ons verhaal te vertellen. Hoe we ertoe gekomen zijn hierheen te gaan, hoe we begonnen zijn met zes koeien en waarom we uiteindelijk toch weer terug willen. Er komen veel vragen uit de bus. Technische, maar ook over ons sociale leven.

En als we even later (de meeste inderdaad met hun zondagse schoenen) buiten lopen en de persoonlijke verhalen van onze bezoekers naar boven komen, is de blubber gauw vergeten. Sommigen herkennen zichzelf in ons, omdat ze vroeger zelf ook een bedrijf vanuit het niets hebben opgebouwd. Anderen hebben zelf kinderen die ook in het buitenland boeren. En als ik vertel dat ik het best moeilijk zal vinden om over een paar jaar (geheel of deels) afscheid te moeten nemen van het bedrijf, knikt een ex-boerin instemmend van begrip.

Na de koffie nemen we hartelijk afscheid bij de bus. Eén van onze medewerkers heeft een kruiwagen stro voor de ingang gegooid, omdat de chauffeur bijna hysterisch werd toen hij zag waar hij zijn medereizigers had afgezet. We moeten er vreselijk om lachen. Dat hebben we nog nooit gezien: een Roemeen die vies is van blubber.