Trots boerennichtje

“En, kom jij ook van de boerderij?”, is een vraag die mij geregeld gesteld wordt als we visite hebben.

“Nee,” zeg ik dan, “maar mijn vader wel.” En dan vertel ik hoe mijn opa en oma vroeger een gemengd bedrijf hadden waar we bijna elk weekend kwamen. En dat we dan met mijn neef en nicht op de hooizolder gingen spelen, bij de beek of op de deel tussen de koeien. En dat ik dus al als klein meisje wist wat een stier met een koe deed.

Mooie herinneringen heb ik aan die tijd. Zwemmen in een zelf gegraven gat met een stuk landbouwplastic erin. Rauwe melk, zo uit de tank. Met een oude binnenband van de trekker over het gazon rollen. Die ruimte en vrijheid. Het leek me heerlijk. Ik wilde er wel de hele week blijven en was dan ook jaloers op mijn nicht dat zij elke dag met de jonge poesjes mocht spelen en bij de kalfjes kon kijken.

Toen ik haar dat jaren later een keer vertelde, moest ze heel hard lachen. Want in werkelijkheid moest ze natuurlijk ook gewoon meehelpen op de boerderij en was ze juist jaloers op ons dat wij maar de tuin uit hoefden te lopen en er altijd wel speelvriendjes in de buurt waren.

“Maar die weekenden op de boerderij,” vertel ik onze visite dan verder, “hebben er voor mij wel voor gezorgd dat ik op jonge leeftijd al hart voor het boerenleven kreeg en riep dat ik later boerin wilde worden. Dat dat uiteindelijk in Roemenië zou zijn, had ik echter nooit kunnen denken.”

Ik zat altijd nog te wachten tot ik onze boerderij aan mijn oom en tante kon laten zien. Want die wilden heel graag een keertje komen kijken. Maar nog voor ze de kans kregen, werd mijn oom ongeneeslijk ziek en kon hij de reis niet meer maken. We gingen naar Nederland en ik had gehoopt dat ik mijn oom nog kon vertellen hoe fijn ik het vroeger altijd bij hun gehad heb. Maar we kwamen net een paar dagen te laat. Ik kon het mijn tante nog wel vertellen en ze vond het fijn dat we in ieder geval nog bij zijn afscheid konden zijn.

Het voelt leeg. En nog onwerkelijk. Maar hij blijft voortleven in onze herinneringen. Ook in Roemenië, waar hij bij alles een inspiratiebron voor ons zal blijven. En waar we altijd aan hem zullen denken als iemand mij weer vraagt: “kom je ook van de boerderij?”. Want nee, ik ben geen boerendochter. Maar wel een trots boerennichtje!