Personeel; lust of last?

“Miranda! Miranda! Kun je even helpen?!”, klinkt het nogal luid vanuit de hal. Michel weet natuurlijk niet dat ik wakker ben. Maar onze kleine meid heeft me net een paar seconden daarvoor wakker gemaakt, omdat ze dorst had. “De pinken zijn eruit en ik denk niet dat ik me in mijn eentje redt!”, hoor ik vervolgens op iets dringender toon.

O jee. De kleine meid is het er helemaal niet mee eens dat ik haar abrupt onderbreek en ze zet een keel op. Gelukkig slaapt Atlas er doorheen, maar er zit maar één ding op: ze moet mee. En snel ook, als ik Michel zo hoor. Maar het gaat allemaal niet zo snel, als je bij het licht van een zaklamp je eigen broek en sokken moet vinden en ondertussen een kleintje stil moet houden en die ook nog eens uit de slaapzak en in een paar kleertjes moet hijsen.

Eenmaal in de draagzak is ze klaarwakker en al gauw stil. Ik hobbel zo hard als ik kan naar de kant van de stal waarvan ik hoop dat Michel me daar nodig heeft. Gelukkig heb ik goed gekozen. En gelukkig staan de pinken nog mooi op de voergang van het lekkere voer van de koeien te vreten. “Ja, jaag ze maar op,” hoor ik vervolgens vanaf de andere kant. En daar rennen ze achter elkaar mooi hun hok in. Fjoew. Die zitten weer veilig.

In onze ooghoeken zien we er nog eentje buiten door de blubber denderen, maar we hebben beide geen laarzen aan. En hopen maar dat het licht van de stal en het lekkere voer haar straks naar binnen zullen lokken.

Als we het hek weer vast willen knopen, zien we nergens een touw. Zouden ze die gewoon vergeten zijn met het uitmesten vandaag? Door haast of vergeetachtigheid? Dat zou niet de eerste keer zijn. Ja, daar kun je dan wel kwaad om worden. Dat je door andermans nalatigheid ’s nachts in je pyjama achter een paar wilde pinken aan moet vangen. Maar ja, dat is het risico als je met personeel werkt.

Eenmaal binnen wil de kleine meid de slaap niet meer vatten. Na een uur met haar op de arm slaapt ze nog niet. Mijn irritatie maakt plaats voor bezorgdheid als ze vervolgens ook niet meer wil stoppen met huilen. Er is toch niet iets mis? Maar na nog een uur valt ze dan eindelijk toch nog in slaap.

De volgende ochtend voelt Michel zich net zo brak als ik. Gelukkig slapen de beide kleintjes langer door dan normaal. En gelukkig hoeft Michel er vanochtend niet uit om te melken. Personeel. Tja, dat heeft aan de andere kant dan toch ook zo wel weer zijn voordelen.