Mijn dag niet

“Weet je nog dat heteluchtkanon dat ik in Nederland gekocht had?”, vraagt Michel. Ja, dat weet ik nog. “Nou, bel ik er net heen dat ik transport geregeld heb en het geld wil overmaken, zegt die man dat hij hem al aan een ander verkocht heeft. Terwijl hij hem ons beloofd had!”

Het lijkt vandaag niet echt onze dag. Want net kwam onze medewerker met een lege wagen van het land. Hij zou de laatste (soja)strobalen ophalen die we op een stukje land van iemand anders hadden mogen persen. Maar hij kreeg de balen niet mee van de eigenaar. Bleek dat we (om wat voor reden dan ook) het verkeerde stukje geperst hadden. En die man zei: “Bedankt voor het persen. Maar nu wegwezen.” Dan ben je toch in staat om erheen te rijden en de touwen door te snijden van die balen! Ja, sorry meneer. Het is ons touw!

Ik merk dat ik me er meer dan normaal over opwindt. Als mensen ons vragen hoe we het hier met alle gekkigheid elke keer weer volhouden (en niet alleen gekkigheid door Roemenen, blijkt maar weer), zeg ik altijd: “Soms kan de één er wat minder tegen en kan de ander er een grapje over maken. En de andere keer is het andersom.” Nou, vandaag vind ik het allemaal niet zo grappig.

Het was vanmorgen dan ook al vroeg en meteen druk, omdat de beide kleintjes mee gingen naar de peuterspeelzaal. Atlas durft nog niet alleen, omdat niemand hem verstaat. Dus ga ik nog mee en Ayla de ene dag ook en blijft ze de andere dag bij Michel op de boerderij. Maar als ze mee is, ben ik altijd wel bekaf als ik terugkom. En dan valt ze thuis gelukkig altijd wel meteen in slaap. Maar daar heeft ze nu totaal geen zin in.

“Wil je ze alsjeblieft allebei mee naar buiten nemen?”, vraag ik Michel met tranen in mijn ogen. Ik zit er helemaal door. Ik moet gewoon even liggen. Eenmaal op bed wil de slaap niet komen. Wel een maalstroom aan gedachten aan wat allemaal nog moet. Maar als ik even later wakker schrik, ben ik toch zomaar even tien minuten weg geweest. En dat was net genoeg. Ik ben er weer.

Ik hoor de kinderen buiten lachen van plezier en ga er meteen heen. Ik besef me weer goed wat een geluk het is dat we op een boerderij wonen. Daar is altijd wel wat te beleven voor de kinderen. En daar is papa (bijna) altijd lekker dicht in de buurt. Voor als mama even een time-out nodig heeft.