Mestkelder eist slachtoffers

De mestput: als kind leerde je dat die heel gevaarlijk was. Bij mixen of als de put ‘open’ lag, mochten wij niet in de stal komen. Als het mis gaat besef je waarom.

Mijn ouders waren als de dood dat iemand in de put zou vallen of tijdens het mixen onwel zou worden. Daarom werden wij er als kind altijd bij weggehouden. In de krant lees je het nog steeds af en toe en krijg je kippenvel op je arm. En nu heb ik al twee dagen kippenvel op mijn armen. Bij John, één van de boeren in onze praktijk, is dit weekend een verschrikkelijk ongeluk gebeurd. Er zijn twee doden gevallen en twee medewerkers zijn opgenomen in het ziekenhuis. Een val in de diepe mestput, gevolgd door een reddingsactie van de jongens die er bij waren. De hulpdiensten hebben 120.000 liter mest moeten wegpompen om te redden wat er te redden viel.
Voor Paul en George was het echter te laat. De één 48 jaar oud en al 12 jaar werkzaam op de boerderij, van plan om met een paar jaar ‘vervroegd’ met pensioen te gaan. De ander 27 jaar oud en net vader geworden. Morgen moet ik daar mijn wekelijkse begeleiding doen. En die gaat gewoon door. Want ze willen bezig blijven en geen tijd hebben om na te denken. Geen tijd om na te denken hoe zoiets verschrikkelijks heeft kunnen gebeuren en het leven van twee medewerkers heeft gekost. Geen tijd om terug te denken aan hoe de lichamen werden afgevoerd en de paniek die heerste.

Wat moet je zeggen?

Ik weet niet wat ik moet zeggen. Hoe belangrijk is het na zoiets of een koe wel of niet drachtig is. Hoe belangrijk is het, na een weekend met twee doden en twee gewonden, om te horen of een koe wel of niet tochtig gaat worden. De boer en zijn medewerkers waren als een grote familie voor elkaar. Wat een tragedie.
Ik heb diep respect voor het feit dat ze doorgaan. Er is ook niet zoveel keus: er staan gewoon weer 450 koeien te wachten om gemolken te worden, er moet gevoerd worden, kalveren hebben dorst en ineens zijn er vier medewerkers minder. Maar wat moet het verschrikkelijk moeilijk zijn om ieder moment dat je in de stal bent, herinnerd te worden aan het drama dat zich daar eergisteren heeft afgespeeld. Een drama door een onnadenkende handeling, gevolgd door een reddingsactie van de andere jongens.

Ontredderd

John is één van de meest geliefde boeren uit de omgeving en één van de meest geliefde werkgevers. Hij is kapot en met hem iedereen die op de boerderij werkt.
Morgen ga ik naar John toe. Hij wil per se dat ik kom en toch de begeleiding doe zoals we die iedere week doen. Alleen deze week zal er geen lachende Paul na het melken om de hoek verschijnen om te vragen wat de resultaten zijn. En ik denk dat opa het morgen niet op kan brengen om me gedag te komen zeggen en te vragen hoe het weer in Nederland is, zoals hij iedere week doet voordat hij de hond uit gaat laten. Ik zie er als een berg tegenop. Maar ik ga daarna naar huis en weet dat mijn vriend op me wacht. En dat geldt niet voor hun achterblijvers, hen wacht slechts heel veel verdriet. Life is not fair.