La revedere

De tafel is bestrooid met bloem. Atlas staat met een grote pollepel het oliebollenbeslag te roeren en Ayla heeft het aan- en uitknopje van de weegschaal ontdekt. Heerlijk, die oudejaarsdagen, waarbij niets hoeft en je lekker al oliebollen bakkend het afgelopen jaar kunt overdenken en afsluiten. Buiten is de wereld gehuld in een dichte mist. Dat past wel bij deze dag. Lekker binnen blijven en aanrommelen.

Gelukkig wonen we in de stal. Zodat ons wereldje, dat vandaag door de mist achter de stal ophoudt, toch nog niet zo heel erg klein is. Beweging volop en genoeg leven in de brouwerij. Een mooi gezicht; onze dierbare lieve koetjes die achter het raam lekker in het stro liggen te herkauwen.

Dit is mijn laatste blog. Acht jaar geleden schreef ik in mijn eerste blog over onze zeven koeien. Die we hier op de markt gekocht hadden en die we net die dag onthoornd hadden. Dat ik er zo mee begaan was en dat Michel toen zei: “Hoe moet dat straks dan, als we er veertig hebben?” Mooi om te zien dat onze doelstelling toen nog bij veertig koeien lag. En dat we nu al meer dan het dubbele daarvan melken. En dat ik toch bijna alle koeien nog bij naam ken die ik nu voor het raam in het stro zie liggen.

Acht jaar. En zoveel gebeurd. Mijn ogen worden even net zo mistig als het veld buiten. Als alles in een flits weer voorbij vliegt. Vooral de beginjaren waren vrij heftig. Waarin we twee keer (onder dwang) moesten verhuizen en we te maken kregen met een kwade huurbaas die onze strobalen in de brand wilde steken, die de stroom afsloot en het hek dicht liet voor de melkwagen. Het bedrog van onze ‘betrouwbaarste’ medewerker. Daarnaast de para-tbc-quarantaine die twee jaar duurde en de helft van onze schamele veestapel kostte.

Maar ook de doorstart, met een vrachtwagen drachtige vaarzen uit Nederland, toen de quarantaine er eindelijk af was. En ook niet te vergeten de bouw van onze nieuwe stal. Die wel drie jaar duurde, maar waar we nu oh zo blij mee zijn. Plus de geboortes van onze twee lieve kindjes. De vele gezellige, bijzondere, vaak onverwachte visites (waaronder ook lezers van mijn column). En het geluksgevoel, wat als een rode draad door alles heen loopt, dat we toch maar mooi onze eigen boerderij hebben opgebouwd. Wat in Nederland voor ons niet mogelijk was geweest. Het gevoel van vrijheid. Het gevoel echt te leven.

Ja. Er zijn heel veel momenten geweest die ik met jullie lezers heb mogen delen. Momenten van geluk, hilariteit, ergernissen, ongeloof en verwondering. En er zullen nog wel vaak momenten komen dat ik denk: “Dat is mooi voor een stukje!” En dat ik dan even heimwee voel, omdat ik het niet meer voor een column kan gebruiken.

Maar we hebben onze eigen site nog. Waar ik gewoon door kan blijven schrijven. Want op de vraag die mijn oom mij in onze beginjaren eens stelde: “Heb je dan elke keer wel wat om te schrijven?”, kunnen we nog steeds antwoorden: “Er gebeurt hier elke keer wel weer wat, haha.”

Ik ben heel dankbaar dat ik de afgelopen acht jaar een plekje mocht innemen met mijn column. En wil jullie lezers bedanken voor al jullie reacties. Afscheid nemen doet altijd pijn. Maar wie weet zien we elkaar nog wel terug op onze site. Of nog beter: hier in het echt, voor een bakje koffie (of een lekkere oliebol). Tot ziens. Of zoals de Roemenen zeggen: La revedere!