Geluid

Weerstand tegen windmolens gaat vooral om de verdeling van opbrengsten.

Onlangs woonde ik weer eens een lezing van Aike Maarsingh bij. Deze keer aangekondigd als ‘akkerbouwer te Stadskanaal’. Aike legde de zegeningen van Europa en het landbouwbeleid uit. Mijn buurman fluisterde dat als elke dominee zo kon preken, de kerken zondags vol zouden zitten.
In de preek zat ook een tekstje over windmolens. De prediker haalde een verhaaltje aan dat ik al vaker had gehoord. Van een boer met een windmolen die geen last van het geluid heeft, omdat hij er aan verdient. Hij heeft er pas last van als de molen niet draait. Zoiets stond enkele weken geleden ook in een Duitse krant. Een dorp in Oost-Duitsland heeft zich energieonafhankelijk gemaakt, met zonnepanelen, biovergisters en flink wat windmolens. Op de foto poseerden de bewoners trots voor een molen. Van het geluid hadden ze geen last, molens stonden mooi in het landschap. Net als in Aike’s verhaal kwamen de opbrengsten terecht bij de mensen die ook de lasten ervan hebben.
Het is duidelijk dat het daar hapert bij de plannen voor boerenwindparken die her en der worden ontwikkeld. De hele omgeving is meteen tegen, spandoeken en posters overal, draagvlak is ver te zoeken. Wethouders en ministers die zulke plannen verdedigen, zijn aan hun laatste termijn bezig.
De tegenstand zou er heel anders uitzien als het om plannen voor lokale energievoorziening ging, waarbij de bevolking de vruchten plukt. De baten komen dan terecht bij degenen die ook de lasten dragen. Niet alleen de financiële baten, ook de emotionele, die van het verbeteren van de wereld. Als boeren windmolens willen oprichten op hun land, ligt daar de oplossing.
De lokale bevolking vindt het dan zeker goed dat de boer een redelijke vergoeding voor land en kosten krijgt. De winst is dan geen €75.000 per jaar meer, eerder €10.000. Ik zou liever eieren voor mijn geld kiezen, en samenwerken met de bevolking. Daar heeft de hele landbouw baat bij.