Demi voelt zich een volwaardige boerin: ‘Ik dacht, kinderen krijgen doen we er even bij’

Rick en Demi woonden jarenlang schuin tegenover elkaar zonder elkaar te kennen. “Hij is acht jaar ouder dan ik. Als je jong bent, is dat een leeftijdsverschil waardoor je elkaar niet ontmoet. Nadat ik een paar jaar uit het dorp weg was geweest en weer bij mijn ouders ging wonen, kwam ik hem tegen op een buurtfeestje.”

Lees verder onder de foto’s

Demi van Boheemen-Olsthoorn (wordt 6 mei 28) woont met echtgenoot Rick van Boheemen (wordt 30 april 36) en hun kinderen Lis (2 jaar) en Ties (7 maanden) in Stompwijk, bij Leidschendam (Z.-H.). Samen met de familie van Rick runnen ze melkveehouderij en appartementenverhuur Akkerlust. Rick en zijn vader nemen de 200 melkkoeien en 75 hectare grond onder hun hoede, Demi zette ijsmakerij De Dames van Akkerlust op.

Melken is leuk

Demi groeide op tussen de boerderijen, maar had niet echt een idee van het boerenleven. “Ik zag vroeger nooit koeien van dichtbij. Maar ik hou van dieren, had paarden en was in mijn jeugd van het slootjes springen en kikkers vangen.” Toen Demi in 2019 een relatie kreeg met Rick liet ze het het boerenleven op zich afkomen. “Ik ben niet erg bang aangelegd en dacht: ik zie wel wat ik er van vind. Vanaf het begin vind ik het heel leuk. Ik vraag veel en sla alles op. Melken vond ik zo leuk dat ik me haast niet kon voorstellen dat het je broodwinning kan zijn. Het is niet zo dat ik de boerderij van Rick kan overnemen of alle machines kan besturen, maar ik kan wel al veel en voel me een volwaardige boerin.

Doordat Demi paarden gewend is, zag Rick gelijk dat ze rustig is bij koeien. “Toen ik hoogzwanger was, heb ik met mijn dikke buik nog loslopende koeien naar de stal gedirigeerd. Laatst heb ik de ochtend na een feestje de koeien gemolken. Ik had dat al even niet gedaan, maar het is net fietsen, je verleert het niet.”

Het liefst thuis

Demi voelt zich thuis op de boerderij. “We zijn trots op wat we doen. Rick staat om vijf uur op en in de lammertijd gaat hij er ‘s nachts uit voor de schapen. Daarbij zorgen onze twee kleine kinderen ook niet altijd voor veel nachtrust. Rick zou niet anders willen dan de boerderij. Ook al komen er steeds nieuwe regels bij, hij denkt in oplossingen en is altijd positief.”

Rick doet alle taken buiten en Demi neemt alles op zich dat binnenshuis is. “Ik hou van koken, dus dat doe ik. Rick helpt thuis met afruimen en de kinderen naar bed brengen. Het valt alleen niet mee om het huis altijd opgeruimd te houden met een hond, een kat en kleine kinderen die alles uit de kast trekken.”

Wij ervaren hier wonen en leven als vrijheid

Dat ze niet aan vakanties toekomen, is voor Demi geen punt. “Ik ben niet zo’n vakantiemens. Een dagje weg vinden we leuk maar we zijn blij als we weer naar huis gaan. Al hebben we nog gewoon een melkput, wij ervaren hier wonen en leven als vrijheid.”

Toekomstdroom

Demi wist van jongs af aan dat ze een eigen bedrijf wilde. “Het ondernemen is me met de paplepel ingegoten. Vier jaar geleden heb ik mijn baan opgezegd om ijs te gaan maken. Melk is zo’n mooi product, daar wilde ik iets mee doen. In de zomer maak ik twee tot drie keer per week ijs. Fabrieks-ijs bestaat voor vijftig procent uit ingeblazen lucht, ik wil laten zien dat het anders kan. In mijn aardbeien-ijs zit 35 procent aardbeien, in het chocolade-ijs zit echte chocolade. Het ijs wordt nu in zo’n 60 winkels verkocht, ik sta ook op evenementen.

Haar toekomstdroom is een ijswinkel aan huis. “We zitten aan een fietsroute en hebben toeristen op het erf, de markt is er. We willen de ijsproductietak van het bedrijf laten groeien, maar in de vier jaar dat we ermee bezig zijn, hebben we ook twee kinderen gekregen. Zwangerschapsverlof zat er al niet echt in. Wil ik het bedrijf echt groot laten worden, dan moet ik tachtig uur per week in de ijsmakerij werken. Dat gaat nu niet, de kinderen zijn belangrijker. Ze moeten eerst wat groter zijn.”

Loslaten is belangrijk

Als boerin met kleine kinderen en een onderneming leerde Demi dat ze veel moet regelen en het nodige uit handen moet geven. “Toen we kinderen kregen, dacht ik: die doen we er even bij. Maar je redt het gewoon niet allemaal, het is een kwestie van hulp durven vragen. Ik mag nog beter leren loslaten. De kinderen neem ik zo veel mogelijk mee, ik breng ze bij dat er gewerkt moet worden en dat werken leuk is. Vroeger zei ik altijd: mijn kinderen moeten naar hun opa en oma kunnen fietsen. Nou, dat kan! De opa’s en oma’s zijn flexibel in te schakelen voor een uurtje oppassen, dat helpt enorm voor het bedrijf.”