Beishuizen, baas of baasje?

Tammo Beishuizen is een echte vergaderboer. Beroepsbestuurder. Hij was 37 jaar oud toen hij zijn bedrijf verkocht.

Om vervolgens aan de vergadertafels een inkomen bijeen te sprokkelen. Nu hij 50 is geeft hij leiding aan LTO-Noord. Kennelijk hadden ze daar geen boer meer voorhanden, met voldoende bestuurlijke kwaliteiten. NMV scoort wat dat betreft beter.

De start van Beishuizen is wisselend. Zijn pleidooi voor het stoppen van het opofferen van boerengrond voor natuur spreekt elke boer aan. Ook buiten de sector moet men gaan inzien dat de strijd om de grond totaal anders is dan een aantal jaren gelden. Toen was het de landbouw met overschotten contra de nooit verzadigde natuurminnaars. Vele kostbare hectares grond gingen richting natuur, die alleen bijtjes, vogeltjes, beestjes en bloemetjes levensruimte geeft.

Dat is veranderd. Er is grote vraag naar grondstoffen. Er is een tekort aan tarwe in de wereld door de toenemende vraag. Bio-energie eist enorme oppervlakten grond voor zich op. De zuivelmarkt is krap. De vraag naar melk overtreft het aanbod.

Gevolg: hogere prijzen voor de consument. Reken maar dat die doorkrijgt dat grond, bestemd voor natuur, de productie van voedsel en biobrandstof duurder maakt. Dat pikt hij op den duur niet. Daarmee zit Tammo Beishuizen dus goed.

Kansloos is echter zijn pleidooi voor één LTO-organisatie in Nederland. Dat is een open deur intrappen. De ZLTO heeft daar geen enkele behoefte aan. Om de eenvoudige reden dat die rijk is en LTO-noord arm. Het is een oude gewoonte in de landbouw dat rijk niet met arm trouwt. Beishuizen is een baas als hij dat huwelijk toch tot stand weet te brengen. Toch denk ik dat hij een baasje blijft.