Waardeloze velden opnieuw in cultuur

Ik kreeg foto’s opgestuurd van een ‘prototype’ combiwerktuig waarmee we grasstroken willen gaan zaaien in de bergen. Het is een inspirerend ding en misschien hebben de techneuten onder de lezers nog wat hints?

Veel land in de Afghaanse bergen werd en wordt gebruikt voor landbouw zonder irrigatie. Dat is een riskante bezigheid. Er is in vijf jaar één keer een goede oogst (hier dus meer dan 500 kilo per hectare), twee keer net genoeg om de kosten terug te vangen (tot 500 kilo per hectare) en twee keer niets. Zonder kunstmest zijn deze velden na een paar jaar uitgemergeld en is veel van de teeltlaag geërodeerd. Er blijft dan een grote, dichtgeslagen vlakte over, waar het water zo afloopt.

Van lege velden naar groene ‘zebravelden’

We willen, zoals ik eerder schreef, proberen er vegetatiestroken in te maken. Die moeten de afstroom van water vertragen en meer infiltratie bewerkstelligen. Volvelds inzaaien is te duur en zou tot te veel instabiele grond leiden. Ons idee is om elke 2 tot 4 meter een aarden walletje soill bund maken. In het voortje erboven, waar meer waterinfiltratie zou moeten komen als het walletje werkt, kunnen we dan een mengsel van wat diammoniumfosfaat, gras- en luzernezaad zaaien. Het is dan de hoop dat met het afremmen van de waterstroom er in ieder geval weer strips vegetatie komen, van waaruit hopelijk de tussenliggende aarde uiteindelijk ook weer wat meer vegetatie krijgt.
Het is makkelijker gezegd dan gedaan, maar Afghanen zijn niet voor één gat te vangen.

Opschalen vraagt mechanisatie

Als het op een klein oppervlak werkt, hoe doe je dat dan bij grote oppervlakten? Zelfs in Afghanistan kun je daar geen mensen aan gaan zetten. Als het een ‘voedsel voor werk’ project zou zijn, dan zou er snel gewerkt worden zonder goed op de contouren te letten. Want vaak zijn dat soort ‘per zoveel meter’-betalingen, dus alleen het maken van meters telt, niet het resultaat.

Inzet van menskracht zal dus niet werken. We hebben daarom besloten de bestaande ploeg (eigenlijk een soort woelpoot) aan te passen, om te zien of die ervoor te gebruiken is.
Ik heb een lokale smid gevraagd of hij aanpassingen kan maken aan de ploeg. Die moet dan een soil bund maken, de ‘voor’ lostrekken voor meer infiltratie, zaad en kunstmest strooien en daarna netjes afdekken. Al discussiërend, spelend met stukken blik , lege waterflessen en veel lachen kwam er een conceptplan voor een prototype. We hebben veel gelachen en met een handdruk (en een handvol Afghani!) een contract voor het maken van een prototype afgesproken.

Prototype is gereed

Ik kreeg gisteren de foto’s van het nieuwe gecombineerde werktuig (woelpoot, aanaarder, ripper, zaaimachine). Zo aan het plaatje kan ik al veel zien wat ik anders gedaan zou hebben: de fles die hij gebruikt heeft is natuurlijk veel te klein voor zaad en kunstmest en moet vervangen worden door een 5 liter fles. Verder moet er een pijpje onder komen om te voorkomen dat het graszaad wegwaait voor het de grond raakt. Hij heeft geen ‘pen en gat’-systeem op de woelpoot gebruikt voor de ‘ploegschaar’ zoals ik opperde, maar het met moertje en boutje vastgezet: nu is het dus een eenrichtingswerktuig geworden. Daar komen ze vanzelf achter als ze van de ene kant van veld naar andere zijn gegaan.

Gelukkig regent het nog veel, dus ze kunnen nu de bergen intrekken om te ontdekken wat er allemaal nog veranderd moet worden om het werkend te krijgen. Ze vertelden me dat ze nog op zoek zijn naar een geschikte waterpas die ik bovenop de handel wil monteren. Het resultaat zal nooit zo mooi vlak worden als met jullie lasergestuurde systemen. Maar die waterpas zal ze er in de toekomst áls het ding werkt, steeds aan herinneren dat de soil bunds ‘ongeveer’ waterpas moeten komen.

Wordt vervolgd. En als een van jullie tips heeft: graag in de reacties.