Boerderij
‘Vergeetachtig’
Iedereen heeft het weleens. Je bent vergeten om het licht in de stal uit te doen of je kunt even niet op de naam komen van iemand of nog erger, je bent te laat voor een afspraak.
Terwijl ik nog bezig ben om het zand van de kuil te halen, roept Famke dat de kapper in de keuken zit. Dat was ik glad vergeten. Ook opa en oma worden nog weer even gebeld omdat zij alweer naar huis zijn gegaan. Sinds 2005 komt huiskapster Paulien iedere acht à negen weken het hele gezin plus mijn vader en moeder knippen. Terwijl zij knipt en verhalen (en roddels) vertelt of vragen stelt, wordt er door de rest gegeten en geluisterd. Het is altijd een gezellig keukentafelmoment voor het hele gezin.
‘Vergeetachtigheid’
Dat brengt ons die bewuste knipmiddag op het lachwekkende maar ook serieuze onderwerp: ‘vergeetachtigheid’. Kapper Paulien vertelt dat haar dochter laatst bijna de pony vergeten was mee te nemen naar de manege. “We hebben altijd een ritueel”, vertelt ze. “We maken de pony klaar en dan gaat-ie even weer in de stal. Dan kan ze plassen anders moet ze onder het trainen. Dan gaan de hondjes naar binnen en halen we de pony uit de stal. Maar dit keer wilden we wegrijden en beseften we…ooh jee… de pony staat nog op stal.”
Sommige mensen zijn (over)georganiseerd en sommigen zijn verschrikkelijk vergeetachtig. “Ik vergeet elke dag dingen. Kom ik op school ben ik de laptop vergeten”, vertelt Famke. En ze is ook regelmatig iets kwijt. Mayke, onze oudste dochter, hangt steevast de autosleutel niet op het sleutelrekje. Dit resulteert iedere keer weer in een zoektocht door jaszakken en tasjes en soms zit de sleutel gewoonweg nog in de auto.
Alzheimer
Vlak voor corona had mijn moeder er last van. Zich anders voelen dan anders. En corona was de genadeklap voor haar. Diagnose Alzheimer. Daarna veranderde haar hele leven. Iedere keer wanneer ze iets vergeet, baalt ze ervan. Er zijn dan ook honderdduizend dingen om te onthouden. Erg frustrerend voor iedereen en voor haar nog het meest. Gelukkig kunnen we er soms toch ook nog om lachen. Want als je 82 jaar bent dan mag je ook gerust een beetje vergeetachtig zijn. Toch?
Zodra de kinderen uit school komen, is steevast haar vraag “Hoe was het op school?” En het antwoord is iedere keer “Niks aan.” Ik had er vroeger ook een hekel aan om opgewacht te worden met een kopje thee en een koekje. Bij ons is het wisselend. De een wil rustig op de bank zitten en geen ‘gezeur’, terwijl de ander gezellig babbelt met oma.
Sinds kort gebruik ik Whatsapp als geheugensteun. Ik heb een groep aangemaakt met Luc en heb hem ook direct weer verwijderd. Nu heb ik een appgroepje met mezelf waarin ik dingen kan noteren. Een soort van things-to-do-list. Nu moet ik alleen niet vergeten om die groep regelmatig te checken.
Beheer
WP Admin
Bewerk bericht
Nu iets bedenken zodat je de telefoon niet vergeet.
Ach het komt overal voor, zelfs in de vvd.