Koopjesjagers funest bij veevoer

Dioxine treft ook de Nederlandse boer.

Terwijl hij er geen bal mee te maken heeft. Toch dalen de opbrengstprijzen van eieren en krijgt het imago van de gehele sector een gevoelige tik.

We wijzen met de vinger naar de leveranciers van veevoer. En de handelaren, die kankerverwekkende grondstoffen voor veevoer verkopen. Zij zijn de boosdoeners, die ter wille van het gewin de consument gezondheidsrisico’s laat lopen. Schandelijk.

Zijn we echter als boeren niet de hoofdschuldigen? Veevoer is een product waar we nog iets mee kunnen verdienen. Denken we. Verder liggen alle opbrengsten vast. Van de melk, het vlees, de eieren, kortom er is weinig speelruimte.

Veevoer is nog een artikel waarover wij als boeren kunnen onderhandelen. De topman van het nieuwe Agrifirm, Kees Sijssens, zei het onlangs nog: “Onze leden kunnen morgen weg. Niets houdt ze tegen. Wij moeten gewoon rendement leveren op het erf.”

Nogal wat boeren zijn koopjesjagers en zoeken het rendement vooral in een lagere veevoerprijs. Men wisselt gemakkelijk van leverancier. De prijs bepaalt de keuze.

Naar de kwaliteit wordt minder gekeken. Evenals naar de producent van het veevoer. Daarom blijven er, met name in Duitsland, nog zoveel betrekkelijk kleine veevoerproducenten over.

Die moeten vooral concurreren op prijs, willen ze hun klanten behouden. En dat leidt kennelijk soms tot onverantwoord gebruik van grondstoffen. Zoals nu met dioxine. Gedreven door de boer, die de prijs als richtsnoer heeft voor zijn aankoop.

Daar mogen we wel eens goed over nadenken. Beter een beetje meer betalen aan een gerenommeerd bedrijf, dan voor een prijsje ellende binnenhalen. Daar ondervindt de gehele sector schade van.