Mestverwerking en wensdenken

Volgens het mestplan van Bleker moeten overschotbedrijven vanaf volgend jaar mest verwerken. Er is nu een half jaar verstreken en er is nog amper iets zichtbaars gebeurd.

Een van de pijnpunten is de wens van de Tweede Kamer, sinds deze week gesteund door het CDA, dat de verplichting niet hoeft te gelden voor veehouders die in hun nabije omgeving de mest zelf af weten te zetten.

Dat is een sympathieke versoepeling, die voorkomt dat boeren in extensieve gebieden moeten bloeden voor de problemen van intensieve overschotgebieden. Volgens tegenstanders, waaronder LTO, wordt hiermee de aanvoerzekerheid van de verwerkers ondergraven.

Het toont hoe zwak de onderbouwing is van het mestplan dat gedwongen inkrimping van de veestapel moet voorkomen. Als mestverwerking alleen mogelijk is bij gedwongen winkelnering, is er reden voor scepsis. Die redenen zijn er toch al. Zo is bewezen goed werkende en betaalbare techniek nog niet in gebruik. Gedachte is dat die er vanzelf wel komt als er maar genoeg druk op de ketel staat.

Een andere roze wolk is het idee dat Europa mineralenconcentraten zal erkennen als ’groene kunstmest’, én zal toestaan dat verwerkte mest onder de derogatie zal vallen – twee Nederlandse ’trucjes’ om meer mest op een hectare te krijgen dan de EU wil. Het recente bezoek van commissaris Potocnik geeft weinig hoop dat dit lukt. Met wensdenken is het mestprobleem niet opgelost. Terecht aarzelen ondernemers erin te investeren.