Het zat niet in de planning, maar Mirjam werd toch boerin

Boerin worden zat bepaald niet in de planning van Mirjam Elburg. Haar ouders hadden een varkensbedrijf. “Zelf had ik er helemaal geen belangstelling voor. Ik wilde de horeca in. Bruiloften, feesten, partijen, à la carte menu’s draaien, dat sprak me aan. Mensen een geweldige avond bezorgen, dat vond ik leuk. Ik heb het jaren gedaan.”

Tegenwoordig is dat volgens haar minder. “Ik help nog wel mijn schoonzus die beheerder is van ’t Dorpshuus. Ik geniet van de reuring en het contact met mensen. Ik zeg altijd: ik wil nu niet meer zeven dagen in de week in de horeca werken, maar je moet me evengoed niet zeven dagen in de week tussen de varkens zetten. Hoe leuk ik dat werk ook vind.”

Ze lacht breeduit: “Nooit gedacht dat ik dat nog eens zou zeggen. Maar het is wel zo. Varkens zijn zulke leuke beesten. Ik moet er vaak om lachen als ik de biggen allerlei capriolen uit zie halen.”

Alles in overleg

Dat het leven anders kan lopen dan gedacht, daar weet ze inmiddels alles van. “Wiljo ken ik al jaren. Hij was vroeger mijn buurjongen. Bij hem thuis hadden ze ook varkens. Hij koos ervoor het bedrijf over te nemen, ik ging de horeca in. Tien jaar later, waarvan we nu ruim zeven jaar samenwonen, hebben we een samengesteld gezin en ben ik alsnog boerin. Eigenlijk best bijzonder.”

In 2018 ging ze met Wiljo een man-vrouwmaatschap aan. Op het bedrijf heeft ze geen afgebakende taak, ze doet in overleg alles wat er gebeuren moet: controleren, varkens laden, biggen spenen, biggen overleggen, hokken schoonspuiten, boekhouding, noem maar op. “Mijn schoonvader van 80 komt door de week ook nog elke dag helpen. Daar zijn we heel blij mee. Onze ambitie is namelijk niet om heel groot te worden en te werken met personeel. Liever doen we alles zelf. We zijn en blijven een gezinsbedrijf.”

Geen zorgen om toekomst

Haar werkdag begint om ongeveer acht uur. “Dan doe ik wat dingen in het huishouden en ga daarna de stal in. Om tien uur drinken we koffie. Dan bespreken we ook wat er allemaal moet gebeuren. Dat kan van alles zijn, geen dag is hetzelfde. Soms verloopt een dag heel overzichtelijk, soms is het ineens heel hectisch.” Of dat veel stress geeft? Mirjam haalt haar schouders op. “Eigenlijk niet. Als iets moet, dan kun je veel. Ik ben heel nuchter in die dingen. Als het spaak loopt, dan wacht de chauffeur maar even met varkens laden. We doen ons best maar we kunnen niet toveren.”

Die rustige instelling had ze niet altijd. “Ik heb het van Wiljo geleerd. Hij is echt heel rustig en positief en dat draagt hij op mij over. Dankzij hem weet ik: het kan chaotisch gaan, maar het komt altijd weer goed. Daarom heb ik ook geen zorgen om de toekomst. Ja, de biggen zijn momenteel duur, net als het voer. Maar wat kunnen we daaraan doen? Niets toch? Het hoort er ook een beetje bij dat je de ene keer veel verdient en de andere keer weinig of niets. We passen er wel een mouw aan. Ik maak me er in elk geval niet druk om. Net als de wet- en regelgeving. Die raakt ons op dit moment niet heel erg, maar dat zou in de toekomst best kunnen veranderen.”

Genieten van leven

Mirjam maakt zich voorlopig geen zorgen. “We zien wel wat er op ons pad komt en hoe we er dan mee omgaan. Maar op dit moment geniet ik van het leven, de boerderij, de kinderen en alles wat we ondernemen, ook met de verhuur van onze vakantiewoning en de huisverkoop met complete BBQ- en vleespakketten.

Dat was op mijn initiatief. Het is een klein leuk winkeltje. Er staan twee vriezers met een plank erop en ik heb het gezellig ingericht. Buiten staat een bankje, er lopen twee varkens als publiekstrekker. Bezoekers vinden het hartstikke leuk en ik ook. Het doel is niet om er iets heel groots en commercieels van te maken. Zoals het nu is, is het te behappen. Het is goed zo.”

Eigen tijd indelen

Dat behappen kan doordat doordat Mirjam als boerin haar eigen tijd in kan delen. “De varkens zijn het belangrijkst, hun voertijden staan vast. Maar daaromheen kan ik mijn eigen plan trekken. Dat kan een klus in de stallen zijn, maar ook werken in de horeca of wandelen met een vriendin.”

Ze glundert: “Ik ben een gelukkig mens. Normaal sta ik daar niet zo bij stil, maar nu ik dit zo hardop zeg, denk ik: wat hebben we veel bereikt en wat heb ik een perfecte mix van activiteiten. Ik heb fijn werk, leuke contacten en ik ben baas over mijn eigen tijd. Kan het mooier?”