Heimwee of vakantiegevoel

Een van de Deense hulpen bleef maar over thuis praten. Hij benoemde constant wat hier anders was dan daar. Na een paar weken was hij blij dat hij het vliegtuig naar huis kon pakken.

Het is een boom van een kerel, 22 jaar jong, spreekt perfect Engels en is helemaal niet verlegen. Ik was daarom zeer verbaasd dat juist deze tijdelijke hulp uit Denemarken heimwee had. Tot nu toe heb ik bij niemand iets gemerkt van heimwee. Zeker tegenwoordig niet, met alle communicatiemogelijkheden als telefoon, internet en skype, maar vooral het gemakkelijk reizen. Ik dacht dat heimwee echt iets uit het verleden was.
Ook in blogs hier op Boerderij.nl heeft nooit iemand over heimwee geschreven. Ikzelf heb er ook nooit iets van ondervonden. Natuurlijk heb ik makkelijk praten, omdat ik nooit echt gemigreerd ben. Mijn verblijf in Australië is alleen ieder jaar wat verlengd. Mijn eerste bezoek hier duurde twee weken. Het jaar daarna bleef ik een maand. En ieder jaar heb ik deze ‘vakantieperiode’ met enkele weken of maanden uitgebreid. Nu verblijf ik hier tien tot elf maanden per jaar.

Vroeger was emigratie echt zwaar

Soms spreek ik mensen van wie de ouders vlak voor of na de Eerste Wereldoorlog hier naar Australië gekomen zijn. Deze mensen hadden het niet best. Ze namen afscheid van hun familie die ze waarschijnlijk nooit meer terug zouden zien. Ze moesten in volle schepen weken op zee vertoeven. Ze wisten amper hoe Australië eruit zag en wat hen te wachten stond. Ze werden bij aankomst gedumpt in emigratiekampen met hutten gemaakt van golfplaten. Heel wat anders dan de luxe verblijven waar bootvluchtelingen nu hun uitzetting afwachten, en die ze van tijd tot tijd zelfs in brand steken.
Een groot aantal van deze eerste emigranten had uiteraard veel last van heimwee. En indien ze konden, gingen velen met de eerste (financiële) mogelijkheid weer terug naar Europa. Dit soort emigratie bestaat niet meer.

Weinig boeren-emigranten

Ondertussen zitten wij hier ook al weer ruim tien jaar. Mijn oudste dochter zelfs al ruim 15 jaar. In deze periode heb ik veel Nederlanders gezien die hier naartoe geëmigreerd zijn.
Echter weinig mensen uit de landbouw. Veel mensen komen hier om te werken in de verzorging (als verpleegster of dokter) of in de logistiek. Ik ken een Limburger die na zijn helikopteropleiding in Nederlandse militaire dienst hier in het Australische leger nu ook als helikopterpiloot een goed betaalde baan heeft.

In deze laatste tien jaar is er zonder dat ik het me realiseerde toch veel veranderd. Bijna alles is in prijs verdrievoudigd. In het verleden waren de lonen laag, omgerekend in euro’s circa €7 per uur. Dit is tergenwoordig ruim €20 per uur. Als er al een te krijgen is, brengt een trekkermonteur je minimaal €70 tot €100 per uur in rekening. Daar komt de kilometervergoeding nog bij.
Hoe dit kan? De Australische economie is ‘booming’. De mijnbouw veroorzaakt dit. China kan niet genoeg kolen en ijzererts aangesjouwd krijgen. De mijnen hier draaien op volle kracht en kunnen zelfs niet genoeg personeel krijgen om alle kolen uit de grond te scheppen.