Erik Haverkort houdt van knetterende trekkers

De eerste spreekbeurt (maidenspeech) is voor een Kamerlid meestal reden een extra persoonlijke noot mee te geven. De traditie is dat Kamerleden bij hun eerste officiële bijdrage in de plenaire zaal niet worden onderbroken met lastige interrupties.

Woensdag was het de beurt aan Erik Haverkort. Hij was al meer dan vier maanden lid van de Tweede Kamer (135 dagen), voordat hij aan zijn maidenspeech toekwam bij de behandeling van een wijziging in de Wet gewasbeschermingsmiddelen en biociden. Dat had hij dan nog mede te danken aan Caroline van der Plas. Want als zij er geen stokje voor had gestoken dat de wetswijziging als hamerstuk zou worden afgedaan, had Haverkort nog langer moeten wachten.

Boerenzoon

Boerenzoon Haverkort maakte er in de woorden van dienstdoend voorzitter Marin Bosma een speech van ‘om door een ringetje te halen’, en daar was geen woord van overdreven. “Een prachtig persoonlijk verhaal. U heeft de zaal stil gekregen.” Haverkort haalde zijn hele familie erbij. Van zijn zoon en dochter tot zijn 103-jarige grootmoeder.

Hij mag dan niet de eerste landbouwwoordvoerder zijn voor de VVD-fractie, hij toont zich wel een enthousiast pleitbezorger van het platteland. Haverkort woont in het rustieke Eefde, onder de rook van Zutphen. “Ik geniet van de geur van vers gemaaid gras en van het geluid van knetterende trekkers.”

Noaberschap is ons exportproduct

Het is, zegt hij, ‘de mooiste regio van dit land’. Hij gaf er drie redenen voor: “Ten eerste kijken mensen naar elkaar om. Noaberschap is ons exportproduct. Nergens zijn meer mantelzorgers te vinden dan daar. Als tweede zorgen innovatieve ondernemers, veelal in de maakindustrie, voor een heel sterke regionale economie met veel banen. En als derde wordt het land beheerd door boeren, waardoor ons Achterhoekse coulisselandschap behoort tot de mooiste ter wereld.”

Haverkorte is zelf geen boer meer zoals zijn vader en zijn grootouders. Grootouders van vaderskant kwamen vanuit het Overijsselse Slagharen naar het nieuwe land. Grootouders van moederskant uit Biervlied (Zeeland). Het bedrijf waar zijn vader boerde lag in Flevoland: Swifterbant.

Van delen word je rijk, van delen word je beter

Haverkort draagt de traditie van het boerenvak nog met zich mee. Hij weet nog hoe het was om samen met zijn vader – schoffel in de hand – door de bieten te lopen, ‘onkruid wieden, de transistorradio aan de riem – Radio 1 – en stoffige klei rondom de voeten en kletsen over van alles’.

Zijn familiegeschiedenis, de verbondenheid met het land waar hij vandaan kwam, en de worteling in zijn nieuwe omgeving – het zat allemaal in de maidenspeech. Maar de kern van zijn boodschap was misschien wel dat hij vindt dat de samenleving er niet beter van wordt door ‘elkaar hier vliegen af te vangen, door te kiften of door te vitten op elkaar, niet door wantrouwen te voeden of te liegen. Vertrouwen is niet iets wat je krijgt of verdient. Vertrouwen is iets wat je geeft en waarvan je hoopt dat het gedeeld wordt. Van delen word je rijk, van delen word je beter’. Zijn woorden werden terecht met geroffel op de bankjes ontvangen.