Boerin Ingrid: ‘De hobby is een beetje uit de hand gelopen’

Het gebeurde op de toneelvereniging, zegt Ingrid. “We speelden een verliefd stelletje en naarmate de verliefdheid vorderde, werd de zoen steeds gezelliger en op een bepaald moment was van toneelspel geen sprake meer.”

Ingrid had toen nog nooit een koe van dichtbij gezien. Ook haar man Rob is geen boer van huis uit. Hij had een paar dikbilkalfjes van de buurman en van lieverlee werden dat er steeds meer. Later kon hij een melkveebedrijf overnemen. Ingrid: “We zijn het in 1994 echt samen gaan doen, maar het was zijn droom. Ik had dat niet, nooit gehad ook. Ik ben makkelijk, schik me en heb het eigenlijk altijd naar mijn zin, met wie ook of wat ik ook doe. Ik vermaak mij altijd prima.”

Vanaf het begin zorgde ze voor de kalfjes en deed ze de administratie. “Het was voor mij allemaal nieuw en ik stond er met twee linkerhanden in, maar heb er absoluut plezier in gevonden.”

“Weet je, ik zeg weleens zo op de bank tegen Rob dat forensisch onderzoek mij wel mooi had geleken. Het slaat nergens op, maar ik lees graag thrillers – een beetje de misdaad onderzoeken.” Het werd een studie Japankunde. Ze had immers wel wat met talen. Toen ze later werd gevraagd voor administratief werk bij een reclamebureau, is ze dat gaan doen. “Geld verdienen vond ik toch ook wel leuk”, blikt ze terug.

Ik stond er met twee linkerhanden in, maar heb absoluut plezier in het werk gevonden

Na de geboorte van haar tweede zoon stopte ze met werken buitenshuis. Als moeder van vier kinderen kwam ze zelf misschien wel niet genoeg aan bod, maar daar had ze geen problemen mee. Het zinnetje ‘Hé Ing, wil je even…’ wordt nog steeds gebezigd door de familie. Ze kan erom lachen. “Ren je rot”, noemt ze het: Eerst naar school en daarna door, met de één naar zwemles, met de ander naar voetbal, judo of een vriendje en op zaterdagochtend om half acht stond ze altijd gezellig langs de lijn. “Ik heb het weleens uitgerekend, ik reed iedere week zo’n 125 kilometer. Nee, daar zaten de ritten voor het boodschappen doen niet bij.”

Door de drukte at ze soms weleens een halfuur later, of er bleef in het huishouden wat liggen. Ze deed er niet moeilijk over. Wel kon Ingrid altijd terugvallen op haar ouders en schoonouders die dichtbij woonden. “Dan belde ik: ‘Ik sta nog in de stal met mijn strontbroek aan, willen jullie even de jongens van school halen?’ Het was fijn om die hulp achter de hand te hebben.” Nu is haar vader dementerend. Hij woont in een verzorgingshuis, haar moeder woont alleen. Gelukkig dichtbij, maar toch. Ingrid maakt zich veel zorgen om hen. “Het hoort bij onze leeftijd”, weet ze.

Van turnen naar jachthonden

Ze cijfert zichzelf een beetje weg als makkelijk en zonder ambitie. Toch blijkt ze vroeger ‘voor Bergambachtse begrippen’ best redelijk te hebben geturnd. Ze hielp ook mee met lesgeven en had daar cursussen voor gevolgd. Vanwege blessures is ze ermee gestopt.

De kinderen zijn inmiddels twintigers, ze redden zichzelf. Ingrid heeft daardoor meer vrije tijd en een nieuwe hobby. Ze is keurmeester van apporteerwedstrijden voor jachthonden. Retrievers zijn het en daarin is ze haar man gevolgd in zijn passie. Vijf labradors hebben ze. Met een grote grijns: “De hobby is een beetje uit de hand gelopen.” In de zomer oefenen ze met de dieren op dummy’s en ’s winters op echt wild. Ingrid legt uit waar het om gaat:

“Wie brengt de hond zo efficiënt mogelijk bij het apport? De honden moeten netjes blijven zitten, reageren op commando’s, fluitsignalen en bewegingen, maar je mag ze niet corrigeren met je stem.”

Ze ging altijd al mee met Rob en toen hij haar aanspoorde keurmeester te worden, dacht ze, waarom niet? Nu is ze in Nederland de enige vrouwelijke keurmeester voor apporteerwedstrijden. Ze wordt veel gevraagd, ook in het buitenland. In september gaat ze alleen naar Denemarken. “Het was wel even wennen, want eerst ging ik met Rob mee en nu krijg ik zelf alle aandacht.”

Haar gevoel voor taal komt bij dat alles goed van pas. Zo schrijft ze wedstrijdverslagen voor vakblad de Jachthond en nee, dat zijn geen krimi’s, lacht ze.

Naast boerderijen, jachthonden, is er natuurlijk nog het toneel. Ingrid heeft de hoofdrol in een nieuw stuk. Rob doet niet mee dit keer en er wordt ook niet in gezoend.