1953: Voor hooibergen was er geen catalogus

Twee hooibergen op een boerenerf in 1953. De ene heeft een vierroedige kap, de ander is een zogenaamde tweeroeder. Voor hooibergen was er vroeger geen catalogus. Ze werden gebouwd zoals het uitkwam. Met materiaal dat op dat moment beschikbaar was. Een tweeroedige berg kwam vooral voor in de minder welvarende streken. Niet altijd werd er hooi onder bewaard trouwens. Eigenlijk werd er van alles onder gestopt. Een koppeltje pluimvee of allerlei rommel waar zo gauw even geen andere plek voor was. Tegenwoordig zijn er geen rietgedekte tweeroeders meer. Waar de constructie nog staat, is de dakbedekking vervangen door – meestal – golfplaten.

Het ophijsen van de kap kon bij zo’n relatief lichte tweeroeder nog wel met de hand al gebruikte men ook katrollen en lieren. Bij de grotere kapconstructies zoals die van de berg erachter, was een lier of katrol onmisbaar.

Cultureel erfgoed

De plek waar de hooibergen kwamen te staan, werd zorgvuldig bepaald. Hoe dichter bij huis hoe minder ver men met het hooi hoefde te sjouwen om het vee op stal te voeren. Maar dicht bij huis betekende ook een groter risico op afbranden van berg én huis. Als gevolg van hooibroei gebeurde dat regelmatig. Hooibergen behoren anno nu tot het cultureel erfgoed. Slopen gebeurt niet meer zomaar. Wat kapot is, wordt hersteld en tegenwoordig worden er ook weer nieuwe ‘hooibergen’ gebouwd. De functie van hooiopslag is vervallen. Ze doen nu dienst als garage, atelier, B&B en noem maar op.