Zo ging het toen: machinaal mest verspreiden

Wat was dit een zaligheid: machinaal mest verspreiden. Niet meer dat trekken met de greep in een weerbarstige warboel van mest en stro en niet meer die pijnlijke rug. De mestverspreider deed in no time waar mensen weken mee bezig waren. Een grijper laadde thuis de mest op de wagen waar onderin, over de bodem, een ketting liep. Die draaide de vaste mest naar achteren waar een schoepenas de klonten uiteensloeg en achterwaarts het land op strooide. In no time was het gepiept, mooier en gelijkmatiger dan een man met de greep zou kunnen.

Vooral voor loonwerkers

De mestverspreider is zoals de meeste machines en werktuigen in de jaren na de Tweede Wereldoorlog ontwikkeld. Aanvankelijk hadden vooral loonwerkers er een en enkele grote melkveehouders. In 1973 had van de kleine melkveebedrijven bijvoorbeeld 13% zelf een mestverspreider. 73% van deze kleine bedrijven liet er de loonwerker voor komen en 14% maakte er nog helemaal geen gebruik van en spreidde de stalmest op andere manieren uit over het land. De trommelschudder werd hier bijvoorbeeld wel voor gebruikt.

Van de grotere bedrijven, met 50 tot wel 70 melkkoeien, had twee derde zelf een mechanische mestverspreider. In deze categorie liet een derde de loonwerker met de verspreider komen. Slechts 4% van deze grotere boeren maakte toen helemaal geen gebruik van een mestverspreider.

Alles bij elkaar waren er ten tijde van de foto zo’n 15.000 boeren die er zelf een hadden tegenover bijna 48.000 loonbedrijven.