Koeien, geiten of toch weer druiven (2)

Na wekenlang denken over melkgeiten in de Vogezen, Holsteins in de Haute Marne of druiven in de Rhone, kies ik voor een melkveebedrijf in Noorwegen.

Thuisgekomen van het verblijf bij ECOlonie in de Vogezen bekijk ik op Boerderij.nl de reportage Zuid-Afrika: mooi niet makkelijk. Op de website van boerderij de Grendel zie ik koeien, schapen en glooiende wijngaarden. Kijk, dat is wat ik wil. Druiven en koeien. Maar ineens naar Zuid-Afrika emigreren is me net een stap te ver. Laat ik er eerst eens op vakantie gaan, iets wat al jaren op mijn verlanglijst staat. De volgende dag stuur ik een open sollicitatie naar twee Nederlandse wijnboeren in Frankrijk.

Paardenfokkerij?

Een wijnboer met 70 hectare wijnbouw, 120 hectare akkerbouw en een paardenfokkerij laat me weten niemand nodig te hebben, maar wil me graag ontmoeten. Want, schrijft de eigenaar, wie weet wat er uit een gesprek komt. Optimist als ik ben, verheug ik me er al op de jonge veulens geboren zien te worden. Dat is vast net zo mooi als kalvende koeien. Als ik na twee weken vol dromen eindelijk op het chateau aankom, wordt al snel duidelijk dat er voor de hobby enkele paarden rondlopen waarop zo af en toe wat gereden wordt. Tsja. Ik dacht met 250 hectare weide en een aantal klinkende kampioensnamen op de website toch echt met een fokkerij te maken hebben. Enfin, ik lach er nog steeds om.

Alleen in de wijngaard

De wijnboer besteedt al het werk in de wijngaarden uit aan een Franse ploeg, maar hij wil wel 4 hectare Chardonnay voor me apart houden. 4 hectare in m’n eentje! Dat is heel wat anders dan het werk op wijndomaine Favori, waar de gemiddelde wijngaard 1,5 hectare groot is en ik op het drukst van het seizoen wel met een man of 12 gewerkt heb. Met z’n allen van de ene naar de andere wijngaard is afwisselend en gezellig (zie foto 1). Wanneer ik de baan op dit prachtige chateau aanneem, sta ik voortaan alleen tussen de klaprozen (foto 2). Hoe mooi het er ook uit mag zien, de optimistische en remi-gevoelens strijden voortdurend om de eerste plaats.

Remigratie

Dan komt er een mail van Wilma van Pinxteren die met man Maarten en dochters Joni en Walty een melkveebedrijf in Noorwegen heeft. Ze vraagt me om informatie over het werken met vrijwilligers, want zij wil ook wel hulp. Ik vertel over Wwoof, een wereldwijde organisatie, en eindig de mail met: je mag de jaarlijkse subsidie voor vakantie en aflossing ook aan buitenlanders besteden. Als je een huis voor me hebt, sta ik zo bij je op de stoep. De volgende morgen al heb ik antwoord: wees welkom. De kogel is meteen door de kerk. Geen geiten in de Vogezen. Geen Holsteins in de Haute Marne. En ook geen druiven in de Rhone. Ik ga weer terug naar Noorwegen, hoera!

Bekijk de reportage Pionieren in Noorwegen.