Inkuilen in 1950: drijfnat in de silo

Op deze foto uit 1950 gaat het om de twee betonnen silo’s waarin gras werd geconserveerd. De inzichten om zo goed mogelijk gras in te kuilen, zijn de afgelopen 50 jaar gigantisch veranderd. Het is nu niet meer voor te stellen dat men vroeger adviseerde om drijfnat in te kuilen. Het gras diende vroeg in de ochtend gemaaid te worden, liefst nog nat van de dauw. Daarna moest het zo vers mogelijk de silo in, nog voor het zou gaan verleppen.

Perssap via tapkraantje

De grasberg diende wel aangedrukt te worden met gewicht en dat was lastig want wie er grond op schepte, kon er nadien niet meer bovenop verder kuilen of al die grond moest er eerst weer uitgeschept worden. Uit het natte gras kwam uiteraard een behoorlijke hoeveelheid perssap vrij dat men meestal via een tapkraantje liet weglopen. Al waren er ook systemen, zoals het Schmidt-systeem, dat ervan uitging dat het gras moest verdrinken in zijn eigen sap teneinde goed te conserveren.

‘Hardelanden’

Het lukte lang niet altijd om onder deze natte omstandigheden goed kuilgras te maken. Vandaar dat boeren veel interesse hadden in toevoegmiddelen zoals Kofta-zout. Ook de Hardelandmachine was in trek. Die manier zou bekend worden als ‘hardelanden’. Hierbij werd handmatig het gemaaide gras in de machine gegooid die het verhakselde en tegelijk goed vermengde met gehakselde suikerbieten, aardappelen of melasse. Dit mengsel werd over de rand in de silo geblazen waar mensen klaarstonden om alles goed aan te trappen. Voor schoolkinderen was dit vaak een geliefd klusje.