Eindelijk eens een mooie tarweoogst!

Eindelijk eens een jaar met genoeg tarwe! Afghanistan heeft dit jaar waarschijnlijk genoeg tarwe voor zichzelf geteeld, voor het eerst in vele jaren.

De regens zijn dit jaar goed geweest en er was afgelopen herfst grootschalige distributie van zaaizaad en kunstmest, door de mensen die nog steeds denken dat je daarmee boeren ervan overtuigt om geen papaver meer te telen. Een beetje daarvan zal wel gezaaid en op tarwe gestrooid zijn. De oogst is nu bijna binnen.

Tarweprijs gekelderd door goede oogst

De prijs voor een ‘seer’ (7 kilo) tarwe zakte in Dar e Suf in van 230 afghani in april tot 120 afghani in mei. World Food Programme (WFP) tarwe doet nu 110 afghani (50 afghani = 1 dollar). Alhoewel het officieel niet verkocht mag worden, zie je overal op de markten blikken olie met daarop ‘Gift of the people of America’, en WFP-zakken tarwe. Meestal zijn die het goedkoopst op de markt, want je bakt toch altijd het beste brood met eigen tarwe!

Gewicht als oppervlakte-eenheid

Er zijn nogal wat verschillen tussen de Nederlandse en Afghaanse tarweteelt. Als je hier een boer vraagt hoeveel land hij onder tarwe heeft, wordt het antwoord niet uitgedrukt in ‘jeribs’ (1 jerib = 2000 vierkante meter), maar in de hierboven al genoemde gewichtseenheid seer. Als iedereen eenzelfde zaaizaadhoeveelheid gebruikt per jerib, kan dat.

Met de hand zaaien, eggen met ossen

Opbrengsten worden vaak weergegeven in: zoveel seer per seer. Wintertarwe wordt voornamelijk op geïrrigeerd land geteeld. Op land zonder irrigatie wordt alleen zomertarwe gezet, of ‘facultatieve’ wintertarwe (tarwe die ook zonder vernalisatie in de aar schiet). Er wordt met de hand gezaaid over geploegd land, en met een balk, getrokken door ossen, ezels of combinaties van de twee, wordt het land geëgd en het zaad bedekt. Het is een beetje een grove manier van zaaien. Toch is het resultaat meestal wel oké.