‘Een stel boeren gaat naar Spanje’

‘Als Famke echt naar Spanje gaat, dan gaan we ernaartoe!” zeg ik tegen Luc. “Want ze wordt daar zelfs 18 jaar.” Dus het weekend wordt geblokt. Het ene moment gaat het door, dan weer niet, maar uiteindelijk bereikt ons het bericht dat de negen weken stage van Famke naar Malaga doorgaat. Dus wij gaan ook, maar dan ‘slechts’ een weekendje, samen met onze twee jongste dochters.

Stel boeren naar de stad

Een stel boeren gaat naar de stad. Viva España! Eerst googelen naar de best passende vlucht. En overnachtingen boeken in een luxe hotel, dicht bij het strand, zodat we ’s ochtends zo de zee in kunnen rennen. “Waar ga je naartoe? Naar Spanje? Maar dan ga je toch niet voor een lang weekend?”, zegt een vriend van ons. “Daar moet je toch veel langer naartoe? Er is van alles te zien!”, zegt hij. “Maar”, zeg ik, “ik wil helemaal niet langer, ik ben er dan wel klaar mee. Ik ben dolgelukkig om weer naar huis te kunnen na vijf dagen.” Mijn zus tipt: “Ga zo goedkoop mogelijk. Als je op dinsdagnacht om 01.00 uur wegvliegt, dan is het een tientje per persoon.”

‘De consument koopt de goedkoopste’

Nadat vervangende, betrouwbare hulp voor het boerenbedrijf geregeld is, weten we wanneer we weg kunnen. We willen natuurlijk wel de zekerheid dat de veestapel thuis goed verzorgd wordt door zoon Naud en neef Tom. Maar die moeten gewoon naar school, dus met een beetje passen en meten, weten we dat we op donderdagochtend vroeg kunnen vertrekken. En daar moet dan een passend vliegticket bij gevonden worden. En zo is het misschien ook in het echte leven. Wanneer de burger denkt ‘ik ga op vakantie’ dan gaan ze eerst kijken: wat is er goedkoop. Ze boeken hun ticket, vragen vrij en dan gaan ze. Zo is het ook met de pakken melk in de winkel. Mijn conclusie hieruit is dat we de moeite kunnen besparen om extra lekkere melk te maken. De consument koopt gewoon de goedkoopste.

En dan is het eindelijk zover. Eenmaal in Spanje worden we door de taxi voor een oude poort afgeleverd. Het ruikt er verschrikkelijk vies, een ongewoon sterke, overheersende, penetrante geur. We bellen Famke en die komt met een stralend gezicht de poort openen. Daar doen we het voor!

Viva España

Met veel enthousiasme leidt ze ons rond. “Kijk hier zitten de kleinste pups, die zijn gisterenavond gekomen en zitten in quarantaine. Zielig hè.” En zo gaan we alle afdelingen rond. 450 honden en uit elke groep weet ze er eentje uit te pakken om mee te knuffelen. Vol passie en vreugde vertelt ze over de werkwijze van het hondenasiel en de dierenartsenpraktijk.

“Twee keer per dag spuiten we alles schoon en dan loopt het rioolwater zo hier via het riool de berg af”, vertelt Famke. Verbaasd kijken we het ravijn in en beseffen dat daar de doordringende stank vandaan komt. Viva España!