Boerin Nienke: ‘De koeien eten meer uitgebalanceerd dan wij’

De mais moet erin, het gras gekuild. “In de drukte was ik helemaal vergeten dat mijn zus jarig is en dat we daar dan tussen de middag altijd eten”, zegt Nienke Pastoor.

In 2014 namen zij en Jaap de boerderij over van zijn ouders. Sinds januari vorig jaar zitten ze in maatschap en deelt Nienke mee in de winst. Daarvoor was ze in dienst van het bedrijf en betaalde ze zichzelf een salaris uit. “Dat spreekt voor zich, ik heb daar recht op.”

Toen ze trouwde werkte ze nog in de thuiszorg. Zij en Jaap kregen kort op elkaar vier kinderen en toen werd het allemaal wat te veel. “Ik trok het niet om de baan erbij te houden en had de luxe om te kunnen stoppen”, blikt ze terug.

_{Lees verder onder foto}

Bedrijfstak toe-eigenen

Sinds 2020 – het eerste coronajaar – is ze fulltime-boerin omdat er een medewerker uitviel. Ook waren de kinderen thuis. Ze wilde toen weten wat haar echtgenoot allemaal deed met de koeien en het voer. “Ik dacht, als hij wegvalt weet ik niet genoeg over het bedrijf om het te runnen.” Ze besloot zich te verdiepen in zijn taken, inmiddels insemineert zij alle koeien en doet de financiële administratie. “Het is leuk om je een bepaalde tak toe te eigenen.”

Naast het bedrijf draait ze ook het gezin en het huishouden. De was vouwen schiet er vaak bij in. Daarom komt haar moeder dat iedere maandag doen. Het avondeten moet vaak even snel. “De koeien krijgen in de schuur een uitgebalanceerder dieet dan wij.”

Wanneer ik klaar ben? Mijn werk eindigt wanneer het eindigt

De drukte was ook de reden dat ze net haar twee pony’s verkocht heeft. “Ik ben een echt paardenmeisje, maar paarden kosten veel tijd en het zat me wat in de weg. Ook de kinderen hadden er geen lol meer in en Jaap is geen paardenmens.”

Sinds ze fulltime boerin is, gaat de wekker om zes uur. Nienke brengt de koeien naar de melkstal, daarna voert ze de kalfjes en maakt ze de boxen schoon. Daarna gaan de beesten de wei in.

_{Lees verder onder foto}

Autosleutels al in het contact

De kinderen staan intussen zelf op. Wel zorgt Nienke ervoor dat ze met volle broodtrommels naar school vertrekken, de boterhammen worden na het avondeten gesmeerd, vlak voor het NOS-Journaal. “Jaap doet dan even een klein dutje op de bank, maar ik sleep hem zo nu en dan wel mee naar een ouderavond hoor”, zegt ze lachend.

Voor nood zitten de autosleutels ’s ochtends al in het contact. “Ben ik bezig met de kalfjes, gaat de telefoon: Mama de bus rijdt net weg. Dan schrob ik mijn laarzen schoon, stap in mijn vieze overall in de auto, pik het kind op en breng het naar het station voor de trein naar Groningen. Binnen twintig minuten ben ik weer thuis.”

_{Lees verder onder foto}

Boerenleven druk bestaan

Het boerenleven is druk. “Vakantie is wel een dingetje.” Vroeger ging ze alleen met de kinderen vijf dagen naar de stacaravan van een oom in Olst. De laatste jaren gaan ze met het hele gezin naar Schiermonnikoog. “We staan daar niet op de camping en we sjouwen niet met wc-rollen. We zitten in een appartement. Na twee dagen heb je alles gezien en kun je weer naar huis.”

Dat huis staat in Middelstum en ligt midden in het aardbevingsgebied. Na de grote beving van Huizinge in 2012 was het woonhuis waar ze met Jaap in zou trekken ‘total loss’. Ook de mestkelder en de stal waren zwaar beschadigd. Na een langdurige woordenstrijd met de NAM besloten ze om een nieuw huis te laten bouwen. Het is een pijnlijk dossier en de Pastoors schoten er een paar ton bij in.

Over de aardbeving. Eerst zien dan geloven. We worden afgescheept

Vlak voor de kabinetsreactie op het rapport over de gaswinning kwam fractievoorzitter Sophie Hermans (VVD) bij hen langs. Nienke: “We hebben haar gezegd dat het maatwerk is. Ieder bedrijf heeft wat anders nodig.”

Over het bedrag van € 22 miljard dat het kabinet beschikbaar heeft gesteld voor het oplossen van de problemen kan ze kort zijn. “Eerst zien dan geloven. We worden afgescheept. Het is nog niet de helft van wat we hebben gevraagd.”

Weinig last van stikstof

Van dat andere dossier, stikstof, hebben ze in het hoge Noorden weinig last. Wel bemoeide Nienke zich met lokale acties. “Onze trekker heeft nog in dagblad Trouw gestaan. We hadden hem uitgeleend, want zelf vonden we Den Haag net te ver.”

Dan zegt ze op z’n cruijffiaans: “Mijn werk eindigt wanneer het eindigt.” Boerin zijn is namelijk een manier van leven. Ze kan genieten van de zonsopkomst of van een mooie zomeravond samen met Jaap op de loungebank hun land overziend. Nienke: “Dan draaien we met de zon mee. Ja, dat zijn wel de rijke momenten.”