Astrid (57) en Christiaan (‘Christ’, 61) Lodewijks hebben in Dongen (N.-Br.) een bedrijf met varkens, vleesvee en scharrelkippen op 8,5 hectare grond. Het vee is bestemd voor verkoop in hun boerderijwinkel ‘De Vaartse Hoeve’. Samen hebben ze drie kinderen: Stefan (30) is elektromonteur op cruiseschepen, Joran (27) heeft een eigen hoveniersbedrijf en Suzan (25) is pedagogisch medewerkster op een agrarisch kinderdagverblijf. Zij helpt een dag per week mee in de boerderijwinkel.
Christiaan
Ik ben van huis uit bouwvakker, maar werd verliefd op een boerin. Het boerenleven stond mij wel aan, mijn beste vriend Ad woonde op een boerderij. Via hem leerde ik Astrid kennen, Ad was haar neef. Van het een kwam het ander.
Astrid is spontaan en sociaal, ze heeft een zorgzaam en open karakter, dat vind ik heel mooi aan haar. Ze is actief: altijd bezig, ze zwemt twee keer per week en we wandelen dagelijks samen 5 tot 10 kilometer met onze honden Tess en Boks. Dan waai je uit en praat je bij.
Tekst gaat onder foto verder
Onze samenwerking is goed: ieder doen we ons eigen ding. Astrid is van de winkel en de boekhouding, ik doe de boerderij, verzorg de dieren en breng ze naar de slagerij. Alle dieren hebben bij ons een goed leven: wij geloven dat je dat proeft in het vlees, daar hebben we alle vertrouwen in. Daarnaast werk ik er als zzp-er op het hoveniersbedrijf van mijn zoon Joran. Maar als een van ons even extra handjes nodig heeft, zijn wij er altijd voor elkaar.
We hebben het niet altijd even makkelijk gehad, vooral in het begin. De ontwikkeling van ons bedrijf is vooral ontstaan door de slechte economische situatie, de tegenslagen en regel- en wetgeving. Dat deed ons besluiten dat we niet wilden uitbreiden als varkensbedrijf, maar de winkel hebben geopend. De keuze om de fokkerij in te krimpen was voor Astrid moeilijker dan voor mij. Ik stond daar natuurlijk anders in, omdat het bedrijf oorspronkelijk van haar ouders was. Astrid zag het als afbreken van wat was opgebouwd. Ik zag het als nieuwe wegen bewandelen, niet langer ‘wedden op een paard’, maar de risico’s spreiden.
De keuze om de fokkerij in te krimpen was voor Astrid moeilijker dan voor mij
We hebben onze kinderen altijd voorgehouden dat ze iets moeten leren wat ze graag doen, want dat doe je het grootste deel van je leven. Ze nemen ons bedrijf niet over.
Astrid
Ik wilde per se boerin worden, altijd al, en daar zijn vroeger nogal wat verkeringen op stukgelopen. Maar tussen Christ en mij klikte het.
In 1999 namen we de boerderij van mijn ouders over met 1.100 vleesvarkens en 160 zeugen. Er brak een taaie tijd aan met varkenspest en dalende varkensprijzen. We dachten: wat nu, ander werk? Maar dat kon ik niet, het bedrijf opgeven dat mijn ouders hadden opgebouwd. Iets zette me aan het denken: in de supermarkt betaal ik nogal wat voor een lapje vlees, maar als fokkerij krijg je bijna niks voor de varkens. Al bleef het een lastige keuze: we gaan een winkel beginnen! Vier jaar later openen we onze winkel aan huis met boerderijvlees ‘De Vaartse Hoeve’. Vanaf het begin met veel liefde en plezier, het sociale dat we allebei hebben, kwam prima van pas!
Tekst gaat onder foto verder
Alles liep prima. Tot mijn dochter op een dag vroeg: mama, wanneer is jullie zondag? We beseften dat we meer tijd voor de kinderen wilden nemen. We krompen de varkenshouderij verder in, openden de varkenskijkstal en gingen drie varkensstallen verhuren.
Ondernemen is ook: loslaten en een andere wending kiezen, veranderen hoort erbij. We startten met catering en BBQ’s aan huis en de organisatie van een jaarlijkse internationale BBQ-wedstrijd. Dat werd een succes: in 2019 vierden we ons BBQ-lustrum met 42 internationale teams. We geven nu ook workshops en zijn dealer van de Black Bastard BBQ’s.
We vullen elkaar goed aan, ik heb gewoon een gouden vent!
Onze kinderen kiezen hun eigen pad en doen het keigoed. Vooral het sociale vind ik mooi in ze, dat hebben Christ en ik ook van huis uit. Het voelt altijd warm bij ons, zeggen anderen altijd. Dat geef je door aan je kinderen.
Boerderij
Beheer
WP Admin
Bewerk bericht