Boerin in klederdracht straalde rijkdom en status uit

Heel praktisch was het niet, maar daar was klederdracht ook niet voor bedoeld. Het was kleding om mee te pronken en te laten zien hoe rijk je was.

Een erg oude foto, gemaakt in 1931, toont een boerengezin met meiden en knechten. De klederdracht van de boerin maakt duidelijk dat dit op Zuid-Beveland was. Daar vielen vooral de grote, brede mutsen op. Op andere eilanden waren de mutsen veelal kleiner.

De muts op de foto is een overmuts. Dat was een kostbaar stuk en zij werd alleen gedragen bij speciale gelegenheden en op zondagen. Voor doordeweekse dagen was er een eenvoudiger muts. Later op de dag kleedde men zich om en werd een iets groter exemplaar opgespeld.

Onder de zichtbare overmuts zat een ondermuts. Die had aan de voorkant een driehoekige uitsparing voor de haarrol. Ook die werd, net als de overmuts, door de jaren heen steeds groter en breder.

Elk eiland, elke streek en soms zelfs elk dorp had een eigen dracht. De codes daarvan waren voor buitenstaanders amper te lezen. En dat is nog steeds zo. De dragers zelf wisten echter heel goed wat al die kettingen, sierspelden, oorijzers (in Zuid-Beveland werden die stikken genoemd) en vele lagen stof hadden te betekenen. Aan de kleding was onder meer af te lezen of het een zondag betrof of niet, of iemand in de rouw was, welk geloof men aanhing en vooral hoe rijk iemand was. Want dat was waarschijnlijk de belangrijkste functie van al die pracht en praal.

Hoewel de doordeweekse dracht voor op het land wat eenvoudiger was, bleef het vrij onpraktisch. Dat men er toch aan vasthield was puur uit oogpunt van status en ‘de ijdelheid der vrouwen’.