Aardappelruggen ophogen in 1957, kluiten waren een probleem

Aardappels telen op ruggen werd in die tijd nog lang niet overal gedaan. Vlak land met plantgaten of een plantgeul was veelal de norm maar daar zaten enkele nadelen aan. Het kon bij nat weer een hele modderboel worden en allerlei bodem- en andere schimmels sloegen makkelijk hun slag.

Tegen die achtergrond bleek de teelt op ruggen gunstig. Veldproeven lieten zien dat de opbrengst op ruggen soms wel 7% hoger lag dan op vlakke grond. Het verschil kon nog toenemen als het pootgoed was ontsmet en voorgekiemd.

Maar bij andere veldproeven ging het soms helemaal mis. Dan bleek dat juist in aardappelen op ruggen aardappelziekte was ontstaan. Hoe kon dat?

Aardappelruggen moesten hoog en breed zijn

Gaandeweg kregen boeren en onderzoekers er grip op. De ruggen moesten hoog en breed zijn en bol van boven. De eerder gebruikte methode van een iets holle rug zorgde dat schimmelsporen via het regenwater juist makkelijker naar binnen sijpelden en bij de knol konden komen. Bij een bolle rug liep het water beter af.

Een spitse rug was ook weer niet goed, daar staken de stengels aan de zijkanten al snel door naar buiten. Eigenlijk was een bolle rug van minimaal 20 centimeter hoog en bovenin 25 centimeter breed, ideaal, zo vond men. Maar dat was alweer 10 jaar na het nemen van deze foto.