1958: winterbespuiting met Vrucht Boom Carbolineum

Ooit was de fruitteelt booming business in Nederland. De landbouwcrisis begin vorige eeuw had daar zeker mee te maken. Graanprijzen waren laag en met fruit was leuk geld te verdienen. En dus werden vele hectares aangeplant, vooral met appels en peren.

Spuiten met VBC

Maar niet alleen mensen bleken er dol op, ook schimmels en insecten waren liefhebbers en dus dienden die bestreden te worden. Op de foto uit 1958 wordt vermoedelijk gespoten met VBC, een afkorting van Vrucht Boom Carbolineum, een destillaat van steenkoolteer. Het bruinige goedje werd bij verdunning met water melkachtig wit.

In 1958, het jaar waarin de foto is gemaakt, werd een grote fruitoogst voorspeld met hoge prijzen. Fruitconsulenten voorzagen dat er na jaren tobben eindelijk weer sprake was van een opwaartse lijn. Dat bleek echter niet zo te zijn. De dalende lijn zette juist door omdat de exportpositie werd overgenomen door Italië en Frankrijk. – Foto: Misset

Winterbespuiting

De Volkskrant schreef in januari 1958 een artikel over hoe het te gebruiken. Het was bedoeld voor de winterbespuiting. Bomen mochten nog niet in het blad zitten, dat zou namelijk verbranden. De geadviseerde dosering: 600 cc VBC op 9,4 liter water. Het gebruik van een rugspuit had de voorkeur en men werd aangeraden een masker te dragen teneinde inademing te voorkomen. Spuiten tijdens zonnig weer werd ontraden wegens de verhoogde kans op verbranden van de huid. Iets wat overigens eenvoudig te voorkomen was door het gezicht dik in te vetten met vaseline.

Tamelijk ongevaarlijk

Verder was VBC tamelijk ongevaarlijk. Het werd destijds zelfs als een van de veiligste middelen beschouwd, veel veiliger dan bijvoorbeeld DNOC waarvoor tijdens gebruik niet alleen een masker maar ook gummihandschoenen werden aanbevolen. Nee, dan VBC. “Dodelijk is het niet, als men het tenminste niet opdrinkt”, aldus het artikel.

Hoogtepunt

In 1950 telde het areaal vollegrondsfruit bijna 66.000 hectare. Achteraf zou dit het hoogtepunt blijken, hierna werd het snel minder. Boeren in Italië en Frankrijk bleken zelf keien in de teelt van fruit. Zij drukten hun Nederlandse concullega’s van de markt, met als gevolg een snel slinkend areaal. Tien jaar na het hoogtepunt was het al gekrompen tot 57.000 hectare, nog weer 15 jaar later was er nog maar 32.000 hectare over en de dalende lijn zette onverbiddelijk voort.

Dit artikel is te lezen in Boerderij 22 van dinsdag 11 februari en is onderdeel van de rubriek Zo ging het toen