Pikorde

“In goed overleg met ons hebben haar ouders besloten dat ze naar een andere school gaat”, lees ik in de mail van één van de onderwijzeressen van onze middelste cowboy.

Verbaasd frons ik mijn wenkbrauwen. Wat is hier aan de hand? Navraag bij mijn zoon brengt me niet veel verder dan dat ze ‘niet veel vriendjes had.’ Ik besluit de ouders op te bellen. Dan hoor ik dat het meisje gepest wordt en dat ze met zoveel tegenzin naar school gaat, dat dit besluit voor hen de enige oplossing lijkt.

Ik ben er stil van. Niets, maar dan ook niets heb ik ooit van deze situatie meegekregen. Deed mijn zoon mee aan de pesterijen? Eigenlijk weet ik het antwoord wel, want in plaats van ‘dader’ is mijn zoon ook regelmatig ‘slachtoffer’. En in beperkte mate hoort het erbij dat kinderen hun plekje zoeken in de klas. Ik probeer er nooit te veel de aandacht op te vestigen, want dat zou onze cowboy alleen maar bevestigen in zijn slachtofferrol. Kinderen die lastig zijn, moet je proberen te negeren is mijn advies. Als je hun geen aandacht schenkt, gaat de lol er vanzelf af. Dat blijkt vaak gemakkelijker gezegd dan gedaan.

Hoe anders is dat in de dierenwereld. In het begin wordt er soms knap gestoeid, maar als de verhoudingen eenmaal duidelijk zijn, accepteert een ieder zijn plek in de toom of kudde. En dat geeft een hoop rust. Het is opvallend te moeten constateren dat kippen daar met hun ene hersencel wel toe in staat zijn, en mensen soms blijkbaar niet. Ik vind het helemaal niet leuk dat het op een negatieve manier uitoefenen van macht in zo’n klasje maar doorgaat en heb zelf gelukkig nooit dit soort ervaringen opgedaan toen ik klein was.

Hondeneigenaren in de dierenartsenpraktijk die veel te maken hadden met ruzies tussen hun honden, raadde ik altijd aan de sterkste hond te steunen, dan zou het geduvel snel over zijn. Maar het kan niet de bedoeling zijn in de mensenwereld dat de sterksten de zwakkeren continu afblaffen of te grazen nemen. Het wordt tijd voor serieus ingrijpen in de klas en gelukkig pakt de school dit goed op. De kinderen zijn nog jong genoeg om elkaar te leren waarderen, juist om de verschillen. Dat zal nog wel wat inspanning kosten en ik voel me weer bevoorrecht dat ik dagelijks met dieren mag werken.