Maaibalk met trekkeraandrijving

Her en der experimenteerden boeren met deze andere manier die door sommigen als handiger werd ervaren. Het aan- en afmonteren van de maaibalk zou eenvoudiger zijn omdat je er beter bij kon. Het was maar de vraag of dit echt zo was. Of de maaibalk opzij of achter de trekker zat, had vooral te maken met het type trekker.

Amerikaanse trekkers hadden veelal een achteraandrijving, Duitse trekkers hadden vaker een middenaandrijving. En dat was zo gek nog niet. Een maaibalk van opzij kon je opklappen. In die positie kon hij blijven zitten terwijl er aan de achterkant een ander werktuig werd gehangen. Een ander voordeel van de opzijconstructie was dat je niet steeds achterom hoefde te kijken.

Een maaibalk achter de trekker zou handiger aan- en af te koppelen zijn. Ook zou de trekker schoner blijven. Vermoedelijk zijn dit fabeltjes. Het type trekker bepaalde waar de balk zat, niet de boer. – Foto: Misset

Maar of hij nou voor of achter zat, de maaibalk werd aangedreven door de trekker en dat was een hele verbetering bij de wielaandrijving die de paardgetrokken maaibalken hadden. Je kon bijvoorbeeld, als de messen verstopt zaten met gras, de trekkermaaibalk ophijsen terwijl hij bleef draaien. Met een beetje mazzel draaide de boel zich dan vanzelf weer schoon; iets dat bij de paardgetrokken maaibalken niet kon. Als dan de balk verstopt zat, moest je eerst een stukje achteruit, messen schoonmaken en dan met een aanloopje weer verder.