Verdoofd castreren: boer lijdt pijn

Het leek zo mooi. De supermarkten zullen meebetalen aan de nieuwe verdovingsmethode voor het castreren van biggen.

Het werd door onze organisaties gevierd als een overwinning. De kosten voor een deel de deur uit, wat wil je nog meer.

Dat dachten onze tevreden bobo’s toen. Dat zal nu anders zijn. Door het gesteggel over de kosten kwam het castreren van biggen sterk in de publiciteit. De Partij voor de Dieren en de Stichting Wakker Dier stookten het vuurtje op. Biggen zonder verdoving van de ballen ontdoen. “Dat is toch dierenmishandeling,” krijsten ze.

Daarna werd het even stil. Op één juli zou het verdoofd castreren worden ingevoerd. Om in januari de supermarkten te kunnen leveren. Kennelijk kon een ieder daar mee leven.

Tot bleek dat 1 juli niet gehaald wordt. Het wordt september. De verdovingsapparatuur moet nog gemaakt worden. Leiden in last. En weer vette krantenkoppen en zielige verhalen over de nog langere lijdensweg van biggetjes.

En wie krijgt de schuld? De varkenshouder. De supermarkten worden neergezet als de diervriendelijke organisaties, die meebetalen om het lijden van de biggetjes te voorkomen. De boer is de boeman. Dit wordt nog aangezet door de NVV-voorzitter Wyno Zwanenburg. Terwijl 1 juli ruimschoots gepasseerd is, zegt hij bijna tergend dat ze nu bezig zijn een cursus voor varkensboeren te ontwikkelen. Zodat ze om kunnen gaan met de verdovingsapparatuur. Wat een domme opmerking.

Zo krijgen de varkenshouders onverdiend de zwarte Piet toegespeeld. De supermarkten zijn de diervriendelijke redders. Het resultaat van deze actie is dat de consument zich afkeert van het varkensvlees. Daarmee lijdt de boer de pijn.