Onder mom van akkerbouwbedrijf

Noorwegen is in de ban van het drama met een bomaanslag en schietpartij. En de dader gaf zich uit als akkerbouwer.

Noorwegen is in de ban van een verschrikkelijk drama.
Na de 22ste juli is het rustig op straat, zomerfeesten zijn afgelast en iedereen luistert naar de radio, kijkt tv en deelt zijn gevoel op internet, onder meer door het toevoegen van Noorse vlaggetjes aan hun Facebook-accounts. De bomaanslag in Oslo en de slachting op een eilandje 30 kilometer daarvandaan, waar een jongerenkamp van de Jonge Arbeiders Partij (AUF) aan de gang was, blijken minutieus gepland door een Noorse rechts-extremist.

Dader Noorse aanslag registreerde akkerbouwbedrijf

Anders Behring Breivik is 32 jaar oud en woonde in Skøyen, een wijk in Oslo, tot hij eerder dit jaar een verhuizing meldde naar een boerderij buiten Rena in Hedmark (de ‘fylke’ waar ook wij wonen). Hij liet registreren dat hij een akkerbouwbedrijf oprichtte, die zich bezig zou houden met het kweken van groente, meloenen en knolgewassen.
Via zijn bedrijf bestelde Breivik 6 ton kunstmest, die hij later zou verwerken in de bom die afging bij het regeringsgebouw. Daarbij kwamen zeven mensen om het leven.

Na bomaanslag richting Utøya

Later is de man naar het eiland Utøya gereden. Dit eiland is eigendom van de Arbeiders Partij, en op dat moment was er op dat eiland een jaarlijkse jongerenmanifestatie gaande, met 700 jongeren. Vermomd als politieagent wist hij de mensen op het vaste land te overtuigen dat hij van de politie was en een veiligheidscheck uitvoerde. Hem werd een boot ter beschikking gesteld en zo voer Breivik naar het eiland. Daar aangekomen wekte zijn vermomming vertrouwen en liet hij de jongeren bij elkaar komen. Daarna opende hij het vuur.

76 jongeren dood

Inmiddels zijn er al 76 dodelijke slachtoffers. Deels neergeschoten, anderen verdronken, doordat ze in blinde paniek het water in renden om te proberen naar het vasteland te zwemmen.
Het is natuurlijk geen agrarisch nieuws, maar deze gebeurtenissen treffen ons hard. De dagelijkse dingen lijken zo zonder betekenis ineens. Alles is anders geworden. Mensen komen veel bij elkaar, praten samen. De kerken zijn open om kaarsjes aan te steken en samen te praten of stil te zijn, ook die bij ons in het dorp die normaal maar eens in de zes weken open is. Bij het buurtvoetbaltoernooi was men even stil voordat de bal afgetrapt werd. Noorse artiesten brengen muziek uit met ‘vi trenger håp – we hebben hoop nodig’.
Noorwegen is ook zo’n klein land, iedereen kent wel iemand die op dat eiland was of is geweest. Men spreekt inmiddels van ‘de tijd voor en de tijd na’. Gisteren om 12 uur stond Noorwegen stil, letterlijk, met een minuut stilte.