Een fiasco

Bij ons gaan zaken wel eens anders dan eigenlijk de bedoeling was. Dit jaar is het helemaal misgelopen met de witte kolen. “Fout gegokt”, zegt Sjoerd achteraf.

Het begon wel aardig. Toen we de kolen van het land haalden lag de prijs zo rond de 20 cent per kilo. “Die gaat gegarandeerd omhoog”, zegt Sjoerd. “Ze kunnen wel héél duur worden!”

De kolen gaan in kisten de koelcel in. De machines draaien om ze koud te houden. Hij rekent zich al rijk. De kolen blijven mooi op temperatuur, maar de prijs daalt. Sjoerd blijft hoop houden: “Wacht maar tot het voorjaar wordt!” Dat duurt lang.

Als het eindelijk wat warmer wordt, valt de koeling een paar keer uit. De temperatuur in de cel stijgt, maar de prijs nog steeds niet. Een monteur komt. Die repareert de koelmachine en stelt een alarm in naar Sjoerd z’n telefoontje. Het systeem werkt weer, maar de kolen worden niet koud genoeg. Er zit rot in. Sjoerd zoekt de slechtste kisten eruit en brengt ze naar een veeboer. De temperatuur zakt weer wat en de prijs ook. Het alarm werkt één keer goed en daarna niet meer. Uiteindelijk belanden alle kolen bij het vee. De ene boer maakt een mooie mix van maïs en kool voor z’n melkkoeien en zegt dat ze er lekker van smullen. De andere gooit ze samen met uien, appels, maïs, aardappels en soja in de voermengwagen en mest er z’n stieren mee. Beide boeren blij. Wij niet. Een schrale troost is dat de koolprijs op dat moment een dieptepunt van 7 cent per kilo bereikt. Daardoor lijkt de schade beperkt. Natuurlijk weten we wel dat de werkelijke kosten van landwerk, plantjes, arbeid, kunstmest, spuiten, oogsten en koelen dus geen cent hebben opgebracht, maar soms is het leven leuker als je jezelf een beetje voor de gek houdt. Daarom heb ik vandaag besloten, nadat ik zag dat de prijs ineens 3 cent omhoog ging, dat ik die prijzen niet meer ga volgen. En ik troost me met de uitspraak van Henry Ford: “Een fiasco is een kans om het de volgende keer beter te doen”.