Boerin Annerie draait tot diep in de nacht bitterballen

Op het moment van het interview is Annerie 40 weken zwanger. “Over drie dagen ben ik uitgerekend, ik ben een tikkende tijdbom”, grapt ze. Nee, ze is die dikke buik nog niet zat en ja, ze voelt zich prima. Zwangerschapsverlof is dan ook niet aan de orde. De administratie, het klantcontact en het werk in de kroketterij gaan gewoon door. “Per avond draai ik zo’n 2.000 bitterballen.”

Annerie van Bommel-Honcoop. – Foto: Jan Willem Schouten

Niet van boerenkomaf

Annerie is niet van boerenkomaf, echtgenoot Jeroen evenmin. Toch wilde hij boer worden en in Toldijk kon hij in 2017 zijn droom verwezenlijken. Het doel was niet om alleen biefstuk en sukadelappen te produceren, ze wilden ook de minder populaire delen zoals riblappen verwaarden. Zo ontstonden de Van Bommel kroketten en bitterballen.

Heftige omslag

Aanvankelijk werkte Annerie als docent dierverzorging en paardenhouderij tot ze in 2017 haar baan opzegde om met Jeroen het bedrijf verder uit te bouwen.

Ik dacht steeds: we moeten door, ook voor de klanten, zij rekenden op ons

Het werd een heftige omslag. “Dat eerste jaar zat er zóveel tegen. Het onderkomen voor de stieren was niet af, de kroketten knapten in de frituurpan uit elkaar, er ging een vriezer kapot zodat we een hele voorraad weg moesten gooien en de werkdagen waren lang. Als docent was ik gewend aan regelmatige uren en een vast salaris. Dat viel allemaal weg en ik had het daar heel moeilijk mee. Toch was stoppen nooit een optie. Ik dacht steeds: we moeten door, ook voor de klanten, zij rekenden op ons.”

Structuur dankzij kinderen

Ze potte haar zorgen niet op, integendeel. “Ik deelde ze met mijn omgeving. Wie hield ik voor de gek als ik zou doen alsof er niets aan de hand was?” In die moeilijke tijd hielden vooral de kinderen hen op de been, zij moesten immers op tijd uit bed en naar school. “Die structuur was echt nodig. Het hebben van kinderen relativeert ook enorm, het maakt al het andere minder belangrijk. Al met al waren het hele bewogen jaren maar ik ben zó trots dat we er samen uit zijn gekomen.”

Korte nachten

De stal staat er inmiddels en in de kroketterij is het een en ander geautomatiseerd. “Er komt nog steeds veel handwerk aan te pas hoor, een machine doseert de porties ragoût maar ik draai die handmatig tot balletjes en haal ze door de paneer. Per avond heb ik er zo’n 2.000 in mijn handen.”

Het draaien gebeurt als de kinderen slapen. “Dan kunnen we achter elkaar doorwerken want het proces mag niet tussendoor stilliggen.” Met een camerababyfoon is er tijdens het werk zicht op de kinderkamer. Het streven is tot maximaal 12 uur door te gaan maar meestal wordt het wel één of twee uur ’s nachts voor alle bitterballen en kroketten in de koeling liggen en de apparatuur weer brandschoon is. “Gelukkig zijn we avondmensen.” Evengoed moeten de kinderen de andere dag weer vroeg op om naar school en dagopvang te gaan. “Dat zijn korte nachten ja, daarom draaien we drie dagen, soms vier. Bedenk ook dat we ’s ochtends niet heel vroeg starten. De buurman staat om zes uur in de melkput maar wij beginnen pas om een uur of negen nadat de kinderen zijn weggebracht.”

De moeite waard

Het is intensief maar Annerie vindt alles de moeite waard. “Als ik ’s ochtends alles in dozen sta te pakken, denk ik: man man man, we hebben het wéér geflikt. Dat is altijd een fijn moment, dan ben ik echt trots. De reacties van de klanten zijn ook leuk, daar leef ik enorm van op.”

Hier is nog echt het naoberschap, buren zijn er voor elkaar

En verder geniet ze van het wonen en werken buitenaf. “Hier is nog echt het naoberschap, buren zijn er voor elkaar. Dat geeft een warm gevoel.”

Toekomstbeeld

Hoe de toekomst eruitziet, weet ze niet. “We hebben geen eigen grond terwijl de regelgeving steeds meer de kant op gaat van grondgebondenheid. Dat is dus een onzekere factor.” Maar stilzitten en afwachten hoe het zal lopen, is niet aan de orde, ze gaan door. Annerie en Jeroen zouden graag verder opschalen zodat het financieel uit kan om in de kroketterij meer te automatiseren. Tot het zover is, is het vooral veel handwerk dat niet makkelijk is uit te besteden. Hoe het moet als de baby er is en Annerie tijdelijk uit de running is? “Geen idee!” lacht ze maar ze zit er niet over in. Denken in problemen, is niet haar aard, liever denkt ze in kansen. “Ik hoop gewoon dat ik na de bevalling snel weer op de been ben.”