1934: Varkens in de wei goedkoper dan op stal

De foto hieronder laat een beeld zien dat in 1934 heel gewoon was: varkens in de wei. Boeren konden zich toen nog niet voorstellen dat ze de dieren hele dagen op zouden stallen.

Weidegang was onderdeel van de bedrijfsvoering, het was goed voor het beenwerk en gras was goedkoop voer. Tegelijk bleven de hokken schoner en dat scheelde stro en uitmesten, een karwei dat in die tijd met de hand moest. Kortom, varkens buiten waren vroeger in alle opzichten goedkoper.

_{Lees verder onder de foto}

In de tijd van de foto hielden de meeste boeren gemiddeld tien varkens. Ze waren voor erbij, de nadruk lag op melkvee en akkerbouw. Pas na 1957 veranderde dat en begon een proces van ontmenging en specialisatie. – Foto: Misset

Varkens voor erbij

De varkenshouderij was in die tijd iets voor erbij. Melkvee en akkerbouw waren de hoofdtakken, varkens werden daar links en rechts bij ingevoegd. Vooral boeren op de Veluwe, in Noord-Limburg en op de Utrechtse zandgronden hielden varkens. De gebieden in Brabant die nu als varkensdicht te boek staan, waren dat vroeger juist helemaal niet.

1934 was een rot jaar voor wie varkens hield. Als gevolg van de grote landbouwcrisis waren prijzen laag en allerlei vormen van inkomenssteun, hielpen niet of slechts beperkt. Toen er een paar jaar later nog eens een oorlog overheen ging, stortten de prijzen nog verder in en kromp het aantal varkens aanzienlijk. In 1942 was er nog maar een kwart van over.

Na de oorlog efficiëntieslag in varkenshouderij

Dat herstelde na de oorlog weer, maar een en ander ging gepaard met grote veranderingen in de bedrijfsopzet. Specialisatie maakte een einde aan het grazen in de wei. Varkens werden meer en meer op stal gehouden wat voor een enorme efficiëntieslag zorgde.