‘Mijn laatste boerinnendag’

Vorige week zaterdag was het weer de dag van de boerin. Vele boerinnen hebben elkaar verwend met cadeaupakketten vol lekkers, nuttigs en gezelligs. Gewoon om elkaar te eren, een hart onder de riem te steken of elkaar te leren kennen.

Ook dit jaar kreeg ik een mooi pakket. Zomaar van een boerin die ik niet ken. Zij kent mij van deze columns. Dat was genoeg om een heel mooi en treffend pakket vol cadeaus te maken voor mij. Het was erg leuk om iets te krijgen en te weten dat mensen ons niet vergeten, hoewel het na de ‘bom van het te koop zetten’ nu even stil is rond de verkoop. Dat soort trajecten lenen zich niet voor communicatie, dat snapt iedereen.

Eigenlijk hadden we een bedankbriefje van D66 verwacht, we doen toch wat momenteel in hun straatje past

We ervaren van iedereen steun. Eigenlijk hadden we ook wel een bedankbriefje van D66 verwacht, we doen toch wat momenteel in hun straatje past. Ik kan er niet helemaal bij hoe ze met het halveren van de veestapel ruimte creëren voor andere CO_2-uitstotende projecten en dan zeggen dat we het klimaat ermee zullen redden.

_{Lees verder onder de foto.}

Boerderij-columnist Conny Hop-Schiere schrijft over wat je verliest, ook aan prettige professionele contacten, als je stopt met je boerenbedrijf. – Foto: Jan Willem Schouten.

Ook een verlies: de leuke dingen én mensen om het boer-zijn heen

Nou ja, ik weet even niet wat ik erover moet zeggen en weet al even helemaal niet wat ik erover moet denken. Als je geschoren wordt, moet je stil zitten. Dat hebben we nu al heel erg lang gedaan. Het heeft niet geholpen. Naast de verkoop van ons bedrijf en al het moois en lelijks dat dat met zich meebrengt, is er voor ons ook nog een ander verlies: de hele periferie rond het boer zijn.

De superleuke veearts die elke twee weken komt, de melkers, de monsternemer die al meer dan tien jaar elke maand komt. De altijd vrolijke vent van de ki. De lokale oliesjeik die gasolie komt brengen, de mechanisatiebedrijven, de talloze vertegenwoordigers die al jaren over de vloer komen.

_{Lees verder onder de foto.}

Foto: David O. Andersen op Unsplash

Na stoppen wordt het stil aan koffietafel

Dat valt straks allemaal weg. Het zijn toch een soort collega’s geworden. We weten ook dat als er straks geen handel meer voor ze is, die contacten een stuk minder zullen worden en de meesten zullen wegvallen. Dat heb ik eerder een keer gelezen van een boer die noodgedwongen moest stoppen. Ineens wordt het heel erg stil aan de koffietafel.

Gepassioneerde, lieve professionals

We hopen dat de mensen die na ons hier verder mogen boeren, net zoveel van al deze gepassioneerde lieve professionals zullen genieten als wij. Want de goede moeten we koesteren, zij die oog hebben voor details, die je bedrijf goed kennen en die het durven wat persoonlijks te vragen onder de koffie.

Boerenleven achter je laten is niet niks

Voor ons valt dat straks weg en dat denk ik ook van de boerinnendag. Volgend jaar is het niet waarschijnlijk dat ik nog tot die ‘bevolkingsgroep’ behoor. Ik zal dan dus niet meer meedoen met deze dag. En ook niet met de uitjes van allerlei andere boerenverenigingen. Dat is heel erg raar om te beseffen. Ook dat is een deel van de impact. Het is niet zomaar een huis verkopen. Het is een leven dat we straks achter ons gaan laten.