‘Koeien (niet) vertroetelen’

Onze koeien lopen in weer en wind buiten. Ze worden niet vertroeteld.

Onze koeien zien er uit als knuffelberen: zo’n dikke wintervacht hebben ze. Ze gaan nog dagelijks naar buiten, nu is er echter een grens bereikt. Het ochtendmelken is gedaan en aarzelend lopen er een stuk of 10 het pad af. De rest blijft in de stal en wijdt zich aan het verorberen van de kuil die voor het voerhek is geschoven. In het weiland is vrijwel geen voedzaam gras meer te vinden en het weer nodigt ook niet uit. Dus als het begint te plenzen, maakt ook het dappere tiental rechtsomkeert. Het weideseizoen is voorbij.

Geen vertroeteling

Wij krijgen geregeld te horen dat onze koeien toch maar een prachtig leven leiden. Een veel beter leven dan die arme, permanent opgestalde, beesten. Het zijn echter nooit boeren die dat beweren…

Als de koe haar eigen boer kon kiezen, zouden wij beslist niet bovenaan haar lijstje staan

Onze koeien worden namelijk niet vertroeteld. Nu worden ze bijgevoerd, maar het grootste deel van het jaar moeten ze hun eigen kostje bij elkaar scharrelen, in weer en wind. Niks geen lekkere hapjes mais, bierbostel, of door de fabrikant perfect uitgebalanceerde brok. Gras en onkruid, daar moeten ze het mee doen. Als de koe haar eigen boer kon kiezen, zouden wij beslist niet bovenaan haar lijstje staan!

Koeien zijn niet de baas

Maar gelukkig zijn koeien niet de baas. Ik vergelijk deze kwestie wel eens met opvoeding. Als je kinderen hun gang laat gaan, zitten de meeste het liefst de hele dag, met een zak chips, achter een beeldscherm.

Over jeugd gesproken: de kleine kalfjes staan al een tijdje op stal en de pinken volgen over 5 dagen, maar op dit moment lopen ze nog buiten.

“Ga jij even kijken?”, vraagt mijn man bij het avondeten. “Vanmorgen was alles in orde, maar als ze in de sloot vallen… In het koude water maken ze het niet lang.”

Ik heb eigenlijk geen zin: in het donker, met dit rotweer.

De pinken lopen in een weiland zo’n 7 kilometer van onze boerderij. Beschutting is er nauwelijks. Bij slecht weer gaan ze op een kluitje staan, met de konten in de wind. Daarbij schuiven ze steeds een beetje op, tot ze bij een sloot komen en niet verder kunnen.

Baden in het maanlicht

Regen slaat tegen de voorruit als ik toch maar naar hun weiland rijd. Als ik over het hek klim, is het ineens droog. Het wolkendek breekt open en toont een heldere hemel. Alleen door het contrast met de lichten van passerende auto’s, verdwijnen de velden zo nu en dan in een diep duister. Ik loop echter de sterren tegemoet en na een minuut of 10 ontwaar ik bultjes in het gras.

Ik had een kleumend groepje verwacht, maar onze pinken liggen ontspannen te baden in het maanlicht. Pas wanneer ik bij ze ben, richten ze zich op. De groep is compleet en ze ogen allemaal gezond. Ik kan naar huis, maar blijf toch nog even. Omringd door die nachtelijke wereld. Genietend van de wind in mijn haar.