‘Kuilplastic opvouwen net als de lakens opvouwen’

Het plastic bij de kuilen moet allereerst opgeruimd worden, zegt hij. Dat staat bovenaan zijn to-do-list. Terwijl hij eerst een aantal facturen gaat maken, besluit ik een uurtje de tuin in te gaan. Die moet nog voorjaarsklaar gemaakt worden en dat is een heel karwei. Daarna begin ik te trekken aan het kuilplastic. De zon moet erop zodat het kan opdrogen, dus leg ik de stukken uitgevouwen over de kuilplaat zodat het opvouwen vanmiddag snel klaar is.

Iedere dinsdag- en donderdagmiddag komen mijn ouders helpen. Daar waar ze eerst gestart zijn als kinderoppas, voelt het nu veelal alsof we een dagbesteding bij een zorgboerderij hebben. Dit keer is ook mijn 85-jarige schoonvader present. ‘Ik heb eigenlijk geen koffie verdiend’, zegt opa Frans tijdens het koffiedrinken. ‘Ik heb namelijk nog niks gedaan.’ Hij begint met aardappelen schillen en vertelt dat hij al wel een waterbak heeft schoongemaakt.

Koeien nog niet naar buiten

Opa Bennie is een klusje aan het doen in de graanschuur, hij heeft haast geen tijd om koffie te drinken. ‘Is Luc Westerhof weer niet de eerste met de koeien naar buiten doen?’, vraagt opa Bennie als hij binnenkomt. ‘Achter in het Beuningerveld zijn de koeien alweer buiten!’ Luc legt hem uit dat we nog nooit de eerste zijn geweest en dat dat ook zeker geen doel op zich is. De koeien gaan pas naar buiten nadat er mest en stikstof op het gras is gekomen. Uiteraard dient het land dan wel berijdbaar te zijn. Dat is erg belangrijk aangezien er geen diepe rijsporen in het land achtergelaten mogen worden. Nog even geduld dus.

In de tussentijd vouwt oma Annie van 83 jaar de was en vertelt. Oma: ‘Wist je dat de buurman ook overleden is?’ Ik: ‘Ooh, maar die was toch al erg oud?’ Oma: ‘Nee, zo oud nog niet.’ Ik: ‘Hoe oud dan?’ Oma: ‘Iets ouder dan 85 jaar.’

Hilarisch, als je dus zelf ouder dan 80 bent, je nog steeds vindt dat je niet oud bent. ‘Kun jij me niet helpen met plastic opvouwen?’ vraag ik haar. ‘Het is net als de lakens opvouwen zoals we vroeger zo vaak samen deden’. Vol ongeloof kijkt ze me aan. Maar tegensputteren doet ze niet. Dus, jas aan, naar buiten en vouwen. Het is gelukkig aardig windstil en met de handschoentjes aan krijgen we de handen niet vies. Het aantal stukken plastic dat losligt, valt bij nader inzien mee. Stiekem vindt oma het geweldig. Ze lacht vrolijk en zegt: ‘Het is net als de lakens opvouwen!’