1977: Melkbussen waren voor velen pure emotie

Deze foto is volgens de potloodkrabbel op de achterkant gemaakt in 1977. Dat zou best kunnen want bussenmelkers waren toen nog niet verdwenen. Al werden het er wel rap minder. Dat kwam vooral door de ingezette schaalvergroting. Waren vroeger bedrijven met vier tot tien koeien heel gewoon, na de oorlog veranderde dat snel. 25 koeien, 30 en soms zelfs meer. Boeren kwamen bussen te kort. Ze huurden of kochten extra exemplaren, soms voor driedubbele prijzen vanwege de grote vraag. Met zulke grote aantallen koeien werd het een heel gedoe met die bussen.

Het maakte nogal verschil of je er vijf aan de weg moest zetten, zoals op de foto, of 30. En dat soms twee keer per dag, afhankelijk van het ophaalsysteem. Nadat de melkrijder ze leeg weer terug had gebracht, moesten ze ook nog eens allemaal schoongeboend worden. Boerinnen waren er maar druk mee.

Emoties liepen hoog op

En toch, toen de melkfabrieken erop aan begonnen te sturen dat het maar eens gedaan moest zijn met die bussen, was het land te klein. Veel kleinere boeren verzetten zich zoveel ze konden. Het alternatief, de aanschaf van een melkkoeltank, kon voor hen niet uit. Het zou het einde van hun bedrijfje betekenen. Ook melkrijders zagen hun broodwinning in gevaar komen. De emoties liepen dan ook hoog op. Hoewel melkfabrieken er de tijd voor wilden nemen, ging de ontbussing sneller dan gedacht.

Toch bewaarde bijna iedereen in het begin zijn bussen. Voor het geval de koeltank bijvoorbeeld stuk zou gaan of de RMO-wagen een lekke band kreeg.