De pacht

Zoals intussen bekend mag worden verondersteld, is de evaluatie van de pachtregelgeving in een rapport naar de kamer gestuurd. Gisterochtend was er een sessie in Den Haag waarbij iedereen zijn mening kon geven op het rapport. Daarbij werden geen complimenten uitgedeeld: er deugde helemaal niets van!

In de pachtdiscussie die eigenlijk al sinds 1958 loopt, staat tegenover elke analyse een tegen-analyse, elk argument roept een tegenargument op, elk voorstel krijgt kritiek, op elke onderbouwing is wat af te dingen. Dat is ook logisch want de belangen van pachters en verpachters zijn tegengesteld, in elk geval zo worden ze gepresenteerd. Dat blijkt trouwens ook wel weer uit de reacties op de nieuwe pachtnormen die deze week werden gepresenteerd. Altijd is er wel iemand ontevreden.

Toch kan men daarmee de kritiek niet naast zich neerleggen. Sommigen vonden het rapport te kort door de bocht en te weinig onderbouwd. Dat is natuurlijk vervelend en daar had misschien wat meer van gemaakt kunnen worden. Toch betwijfel ik of een rapport dat drie keer zo dik was geweest wel op instemming had kunnen rekenen. Uit de reacties op eerdere (dikke) rapporten blijkt wel dat daarop weinig hoop hoeft te bestaan, zoals het rapport van de Commissie-Leemhuis in het vorige decennium.

Na zo’n ochtendje kop-van-jut kan de existentiële twijfel gemakkelijk toeslaan. Als dat er toe leidt dat pachters en verpachters nu eindelijk eens met elkaar in discussie gaan over een nieuwe regeling, en bereid zijn daarbij de loopgraven te verlaten, kan ik daar wel mee leven. Vanavond maar een extra biertje om de stemming wat op te krikken. Misschien kan ik ook wel weer wat zelfvertrouwen tanken bij de evaluatie van de Wet inrichting landelijke gebieden, die momenteel gaande is. Dat is tenminste een tamelijk ongevaarlijke operatie, tenminste zoals het er nu uitziet. Maar ja, je weet het nooit helemaal zeker. Wil iemand er nu al vast wat over zeggen?