Vossenstreken

Heerlijk om Henk in de maling te nemen met een opgezette vos. Ik heb hem er nog lang mee kunnen plagen.

Nog niet zo lang geleden kreeg ik van mijn buurvrouw een opgezette vos uit het verpleeghuis waar ze werkt. “Jullie heten toch Vos?”, zei ze. “Nou hier heb je er een. Ik heb ‘m speciaal voor jullie meegenomen toen ik hoorde dat ze het ding wilden weggooien.” Ik moest er wel om lachen en nam het ietwat mottige ding mee.

Teruglopend naar huis kreeg ik een idee. Ik liep naar achteren en zette de vos in de tuin voor het keukenraam. Daarna liep ik naar de stal waar Henk aan het melken was. “Goh, Henk, heb je het al gezien? Er zit een vos voor het keukenraam en die loopt niet eens weg! Het dier is nog mak ook, je kan hem gewoon aaien, zo lief!” Henk keek me verbijsterd aan: “Ben je nou helemaal! Vossen die zo mak zijn, zijn ziek! Ik wil dat je het dier met rust laat, hij heeft vast hondsdolheid of zo. Blijf uit de buurt van die vos, straks word je gebeten.

Terwijl ik de melkstal uitliep, zei ik: “Stel je niet zo aan, dat lieve beestje doet geen vlieg kwaad, ik kan hem gewoon aanraken. Ik ga kijken of ik hem wat lekkers kan geven, misschien kan ik ‘m wel tam maken.”  Wat Henk me daarop toeriep, zal ik hier maar niet vermelden.

Sluipgang

Telkens als een stel koeien gemolken was, zag ik Henks hoofd voor het raam van de melkstal verschijnen om te kijken naar de vos voor het keukenraam. En telkens als hij de melkstal weer was ingegaan om verder te melken, verzette ik de vos een stukje. Toen Henk klaar was zag ik hem héél langzaam en gebukt op een sluipgang naar de vos lopen. Pas toen hij vlakbij was zag hij het plankje waarop de vos was opgezet. Verbijsterd keek hij vervolgens door het keukenraam naar binnen naar mijn grijnzende gezicht. Ik heb hem er nog lang mee kunnen plagen. En ja, natuurlijk had ik uit voorzorg de buitendeur op slot gedaan. Want een kieteldood door eeltige boerenhanden gun ik niemand, zeker mezelf niet.