Kijkje in 1952: pootlorrie was simpel maar doeltreffend

De ene machine was nog niet uitgevonden of de volgende kwam er alweer aan. Steeds met verbeteringen uiteraard. Maar dat wilde niet zeggen dat wat er werd gemaakt, niet deugde. De pootlorrie, bedoeld om aardappelen mee te poten, was er in verschillende uitvoeringen. Er waren versies die achter de trekker konden, de versie op de foto is zelfrijdend.

Alle versies hadden gemeen dat ze een bescheiden geulentrekkertje hadden met daarachter een paar plantgatmakers. In de gemaakte gaten legde men de poters, rechtstreeks uit de kiembakjes. Op de foto zijn die goed te zien aan beide zijden van de lorrie.

Pootlorrie beter voor de knollen dan voor de rug

De medewerkers zaten tussen die bakken, vaak flink voorovergebogen om de knollen goed in de gaten te kunnen leggen. De werkhouding leverde ongetwijfeld rugpijn op, maar voor de knollen was de handmatige behandeling niet verkeerd. Ze kwamen niet met de machinerie in aanraking, waardoor de kans op kiembeschadiging minimaal was.

Bij de nieuwere pootmachines, waarbij de poters in voorraadbakken gestort werden en via kettingen en bakjes in de plantgaten terechtkwamen, was kiembeschadiging soms een behoorlijk probleem. Nadat de poters in de plantgaten waren gedeponeerd, zorgden twee aanaardschijven voor de toedekking.