Kale stallen in het kale Noorden

Afgelopen zondag een rondje Noorden gemaakt, Groningen en Friesland. Daar kom je normaal nooit, vandaar.

We reden wat doelloos rond en hebben dus veel kilometers gemaakt en veel kunnen zien. Wat ons het meest opviel was de aantasting van het landschap. In Groningen stonden de grote statige boerderijen met daarvoor herenhuizen, zoals ze nu niet meer worden gebouwd. Wat een stijl en wat een rijkdom straalden die uit.

Tussen deze monumentale gebouwen de kale nieuwe stallen met goedkope boerderettes ernaast. Vermoedelijk heel praktisch, maar in vergelijking met de oude fantasieloos en armzalig.

Toen Friesland. Dat viel echt tegen. Grote kale vlakten en vele vervallen boerderijen met daar tegenaan geplakt een ligboxstal. Echt armoedig.

We zagen ook veel nieuwbouwstallen. De grote nieuwe serrestallen stonden eenzaam en opvallend in het landschap. Nergens vallen deze stallen meer op dan in dit kale Friese weidegebied. Het lijkt alsof Friezen een hekel hebben aan bomen, want beplanting ontbreekt.

Wat een verschil met vroeger. Toen wilde een boer met zijn boerderij zijn welstand tonen. Elke streek had z’n eigen boerderijtype. Nu is het overal eenheidsworst.

Maar het ergst is het in het Noorden. Bij ons in de bosrijke omgeving vallen de stallen veel minder op. In Friesland toonden ze zich in heel hun armoedige kaalheid. Het minste wat ze daar kunnen doen is een goede erfbeplanting. Dat zou verplicht moeten worden gesteld. Anders wordt met deze nieuwe stallen de teloorgang van het platteland extra onderstreept.