AlgemeenOpinie

CO2-tax tegen Braziliaanse stortvloed

Hoe kan ons Nederlandse klompenzwijn het opnemen tegen het oprukkende sambavarken? Met CO2-tax op intercontinentaal versleepte producten.

Ik kreeg een interessante artikel uit de Telegraaf doorgestuurd. Het ging over het gevaar van de Braziliaanse stortvloed van varkensvlees die over de EU heen komt. Hierdoor gaat ons klompenzwijn (hadden we maar zo’n brand: op elk pakje varkensvlees een sticker met twee gele klompen, waarop alle informatie staat!) naar de Filistijnen, inclusief de varkensboeren. Me dunkt dat dit een zwaardere bedreiging voor onze samenleving is dan die mensen die hier komen om hun geluk te beproeven en meestal alleen maar hard willen werken en met rust gelaten worden. Maar dat zien nogal wat politici (nog?) niet.

WTO-regels werken alleen voor wie zaakjes op orde heeft

Als lid van WTO mag je aan je importen geen regels opleggen waaraan je zelf niet kunt voldoen of voldoet en die disproportioneel zijn. Dus als een land zich netjes aan de SPS-regels houdt (sanitaire en fytosanitaire maatregelen, vastgelegd in WTO-verdragen, waarbij de standaarden van OIE, WHO, Codex Alimentarius komen), en kan bewijzen vrij te zijn van grensoverschrijdende veeziekten, dan is er in principe niet veel dat je kan stoppen om je product naar een ander WTO-lidstaat te exporteren.
Hierdoor zijn quota en kwaliteitseisen buiten de standaarden steeds minder bruikbaar om de ongewenste import van voedsel op deze aardbol te reguleren. Langzaam maar zeker ook is voedsel net zoiets geworden als olie, gas, ijzer en computer chips: iets waarmee je kunt speculeren op de wereldmarkt. Het verschil is alleen dat je het zonder computerchips langer uithoudt dan zonder voedsel. En daar begint de schoen te wringen. Zou in Egypte en Tunesië de pleuris uitgebroken zijn als de prijs van voedsel niet zo omhoog was gegaan? En hoeveel van de prijsstijging was reëel, hoeveel het resultaat van speculatie of van het verstoken van mais als ethanol in Amerikaanse slurpers?
Voor ons in Nederland is het aandeel voedsel in onze totale bestedingen minder dan 12 procent. Als het meer dan de helft zou zijn, zouden wij ook gaan piepen. Dus hoe bescherm je lokale productie tegen al dat rondvliegende/varende voedsel zonder tegen de WTO-regeltjes in te gaan?

Flitskapitaal als voorbeeld voor voedselcarbontax?

Meneer Tobin was een Amerikaanse econoom die zag hoe de speculanten met deviezen, die de miljarden elektronisch over de wereld lieten flitsen, grote instabiliteit in vooral zwakkere economieën veroorzaakte. Een voorbeeld daarvan is George Soros, die in de jaren negentig zelfs het Britse pond op de knieën kreeg. Om deze speculatie af te remmen, stelde Tobin voor een belasting te heffen op dat flitskapitaal en de opbrengst te gebruiken om op wereldniveau economieën in problemen te helpen die te overkomen. Tarief- en quotummaatregelen kunnen tegenwoordig niet meer. Steeds meer landen snappen het SPS-spelletje en spelen dat goed mee. Daarom stel ik voor dat op al dat versleepte voedsel een CO2-belasting komt. Dierlijke producten worden dan per ton twee tot drie zoveel belast als graan, want een ton kippenvlees is toch minstens 2 ton graan. Olie pak ‘m beet drie tot vier keer per ton aan graan-CO2 kosten, want een ton olie is 3 tot 4 ton oliezaad.
We kunnen dan ook rekening houden met de vervoersafstanden: ik stel voor dat het alleen gaat gelden voor intercontinentaal vervoer van voedsel, zodat binnen de EU en de Amerika’s (Nafta-zone) het vrije verkeer van goederen niet in het gedrang komt. Met de opbrengst van zo’n belasting (en een drastische hervorming om de organisatie slagvaardiger te maken) kan de FAO als de Organisatie voor Voedsel en Landbouw van de Verenigde Naties op grote schaal landen die nu afhankelijk zijn van grote voedselimporten helpen om hun eigen voedselproductie op te krikken.
Met zo’n CO2-belasting sla je nogal wat vliegen in één klap: speculatie met voedsel wordt duurder, langeafstandvervoer van voedsel wordt ontmoedigd, geld komt beschikbaar om landen te helpen hun voedselproductie op te krikken en er is een motivatie om een meer gebalanceerd pakket producten te produceren. Dat maakt dat verre export minder nodig is. Dat lijkt me allemaal een stuk logischer en duidelijker dan het huidige Kyoto-quotagekonkel!

Beheer
WP Admin