Boerin Annemiek: ‘Geen spijt van late overname, maar heb veel in te halen’

Ze dacht dat bedrijfsovername geen optie was voor een vrouw. Later besloot Annemiek Vlaming er toch voor te gaan. Het werk als akkerbouwer is leuk, maar de markt is uitdagend.

Annemiek Vlaming was 26 toen ze besloot om toch het ouderlijk bedrijf over te nemen. Als kind vond ze meehelpen leuk, maar zelf boer worden? Ze haalde wel op haar zestiende haar trekkerrijbewijs, want de interesse was er. “Maar ik had geen voorbeeld van een vrouw die een akkerbouwbedrijf runt. Daardoor zag ik overname toen niet als optie. Ook omdat ik mijn vader veel alleen op de trekker zag. Het leek me een eenzaam bestaan en dat past niet bij mij. Nu zie ik dat het bedrijf meer is dan alleen trekker rijden.”

Twijfels over overname

Aanvankelijk studeerde Annemiek Vlaming in Utrecht en werkte op festivals. Later kwam de boerderij toch weer in beeld, omdat ze iets duurzamers wilde. Er volgde een studie aan de Warmonderhof, tegelijkertijd ging ze meer meewerken thuis. Toch bleef de twijfel. “Ik woonde in hartje Utrecht, mijn relatie ging uit en ik vroeg me af of ik wel in mijn eentje de boerderij wilde overnemen. Als ik voor het bedrijf zou kiezen, dan moest ik er echt voor gaan.”

Doordat ik zoveel bezig was met het bedrijf, voelde ik me tekortschieten als moeder

Na maand backpacken trok de mist op

De enige manier om te ontdekken of Annemiek weer terug wilde naar de polder en de boerderij, was om het gewoon te gaan doen en te ervaren. “Ik ben in maatschap gegaan met mijn ouders en een jaar later, tijdens een maand backpacken, trok de nevel alsnog op. Toen wist ik het zeker.” Ze verhuisde en voelde al snel dat ze toch echt meer een plattelandsmens is dan een stadsmens. “Hier is meer rust. De ruimte, de weidsheid, het buiten wonen en werken, dat past bij mij.”

De eenzaamheid waar ze als kind voor vreesde, kwam er niet. “Ik haalde namelijk reuring naar het bedrijf met allerlei projecten zoals zelfoogstdagen, een wandelpad, educatie en vrijwilligers. Vanuit het hele land komen mensen hierheen om te helpen met het werk. In ruil daarvoor krijgen ze gratis kost en een plek om met de tent te staan. Het is een soort ruilsysteem waarbij je elkaar helpt. Dat vind ik mooi.”

Veel reuring, weinig privacy

Veel privacy was er echter niet bij. “Er waren altijd mensen; met het werk, tijdens het eten en ’s avonds bij het kampvuur. Hartstikke gezellig, maar toen mijn dochter geboren werd, begon het toch te wringen. Het gaf veel onrust voor haar, ik wilde meer als gezin met elkaar zijn.”

Los daarvan was het in het begin lastig om bedrijf en kind te combineren. “Toen mijn dochter geboren werd, was het een heel droog jaar. ’s Nachts gaf ik borstvoeding en verzette de haspel. Het was eigenlijk niet te doen. En doordat ik zoveel bezig was met het bedrijf, voelde ik me tekortschieten als moeder.” Niet dat Annemiek alles alleen hoefde te doen. Haar partner en zij verdelen de zorg fiftyfifty en haar ouders springen bij als het nodig is. “Maar dat schuldgevoel ging niet zo makkelijk weg.”

Nieuw bouwplan geeft meer rust

Nu gaat het anders. Zes weken geleden beviel Annemiek van haar tweede kindje. Het bouwplan is aangepast, er zijn meer rustgewassen, ze telen dit jaar geen wortels en er zijn minder lange periodes met vrijwilligers. Op die manier is er meer rust en kan Annemiek werk en privé beter combineren.

“Toch kriebelt het alweer hoor”, zegt ze. “Ik had met mezelf afgesproken om tot drie weken na de bevalling helemaal niet te werken. Dat is gelukt, daarna ging ik weer administratieve dingen oppakken en inmiddels heb ik weer trekker gereden. Dat gaat goed, al merk ik dat ik het langzaam moet opbouwen. Dat vergt geduld en dat vind ik soms lastig. De verleiding om weer aan de slag te gaan is groot, ik vind het werk nou eenmaal leuk.”

Meer aan risicospreiding doen

Een andere kant van biologisch boeren is dat de markt zijn uitdagingen kent. “Vraag en aanbod zijn niet goed op elkaar afgestemd en dat heeft invloed op de prijs van biologische producten. Ik snap heel goed dat er ondernemers zijn die teruggaan naar gangbaar, maar het is zo jammer. Ik vind dat we zuinig moeten zijn op onze planeet. Dat houdt voor mij in dat ik wil boeren op een manier waarmee we nog lang vooruit kunnen.”

Of het in de toekomst beter zal gaan, is afwachten. Met de klimaatverandering in haar achterhoofd wil Annemiek meer aan risicospreiding doen. “Daarom organiseer ik ook andere activiteiten, zodat ik niet afhankelijk ben van één tak.”

Spijt van haar keuze om het bedrijf over te nemen, heeft ze niet. “Het nadeel van laat instappen is wel dat je een stuk ervaring mist. Ik heb veel in te halen.”