‘Veiligheid op het platteland begint bij jezelf’

Deze ochtend heb ik kantoorklusjes gepland. Finn, onze heidewachtel, blaft haast nooit maar ineens gaat hij flink tekeer in de woonkamer. “Ik schrik me dood, er staat een koe in de tuin!”, roep ik. Ik loop naar de stal op zoek naar hulp.

Hij draagt een zalmroze muts. Heeft een slank, pezig postuur. En hij, de dierenarts die net met zijn arm in een koe zit om de drachtigheidscontrole te doen, antwoordt: “Ooh ja, klopt, ik zag er net eentje op het erf staan!” Ik kijk hem vol verbazing aan. Hij geeft een dikke, vette smile. Luc staat naast hem en heeft een nog grotere lach op zijn gezicht.

“Als jij nou naar het hek loopt en het opendoet”, zegt Luc. “En dan loop jij naar de andere kant”, roep ik. Zo gezegd, zo gedaan. De koe wandelt tussen de jongveeschuur en stal door het hek, kalm weer naar haar kudde. “Hoe kan het nu dat ze ‘ontsnapt’ is?”, vragen we ons af. Na een snelle draadcontrole concluderen we dat ze met haar ranke lijf aan de zijkant langs het hek is gelopen. Daar zit namelijk net een tussenruimte waar normaliter geen koe doorheen past, maar zij dus wel.

Bammetje Voor Onderweg

Inmiddels moet ik me haasten om nog op tijd op de afspraak te komen. Ik antwoord op de app van de kinderen dat ik graag iets lekkers wil van de Broodbode, hang nog snel een wasje op en kleed me om. Mijn dochters snijden het broodje en stoppen het in mijn broodtrommel. Een BVO’tje: een Bammetje Voor Onderweg; om in de auto op te peuzelen.

Potverdrie, staat die jeep van de dierenarts in de weg. Ik stap in zijn auto waar je een geur van sigaren tegemoetkomt, start, en zet hem in de D van drive, de handrem was er al af. De jeep rijdt naar voren, ik trap heel voorzichtig op de rem …nou-ja-zeg, hij komt met een ruk tot stilstand. Het lijkt wel een noodstop. De medicijnflesjes rammelen en ik hoop maar dat ze niet stuk zijn. Ik werp nog snel een blik over mijn schouder maar zie geen gebroken blikjes of flesjes. Op hoop van zegen dus.

Broodtrommel op schoot

Even later zit ik, met mijn broodtrommel op schoot, zoals gewoonlijk 10 minuten te laat in mijn eigen auto. Snel probeer ik mijn haar nog te fatsoeneren. Even deo opgespoten, maar nog steeds ruik ik naar sigaren. Eigenlijk best wel lekker dus. En dan het gas er op!

De eindbestemming is het gemeentehuis in Tubbergen voor een bijeenkomst over veiligheid op het platteland. Onderweg besef ik pas goed hoe onveilig het is om achter een auto te rijden die slechts 70 kilometer per uur rijdt. Zo zijn er best wel een aantal onveilige situaties te bedenken waar we rekening mee kunnen houden, vooral op en rondom het boerenerf. Hoe? Door rustig te blijven, bedenk ik bij mezelf. ‘Rust kan je redden. Relax!’