Terug naar 1967: de RMO verdrong de melkbus

Handmelken in bussen, lang was het de norm voor de melkveehouderij. Melkmachines waren er begin 1900 al wel maar ze voldeden niet. Pas toen de pulsator werd uitgevonden, ging het rap. De ene boer na de andere schafte zich zo’n apparaat aan maar terwijl het melken automatiseerde, bleef de bewaring achter. In bussen, gekoeld met water, bleef de melk niet lang goed. Het was noodzakelijk dan de bussen dagelijks naar de fabriek gebracht werden.

Melkbus raakte overbodig

De melkkoeltank maakte de melkbus al snel overbodig. In de periode 1959 tot 1980 schafte vrijwel elke koeienboer zich zo’n diepkoeler aan. Daar kon de melk van meerdere melkmalen in worden opgeslagen. Elke dag de bussen aan de weg zetten, hoefde niet meer. In het vervolg kwam een grote vrachtwagen de melk opzuigen. De rijdende melkontvangst, kortweg RMO kwam niet dagelijks maar eens per week, of drie keer per week, net wat er nodig was. Op de foto uit 1967 een RMO-wagen uit die tijd. Er waren nog geen standaardwagens. De ene gebruikte een melkpomp, de ander een vacuümpomp. De eerste kon tegen de 18.000 liter melk per uur oppompen, de tweede tot wel 27.000 liter.

Vrijwel elke RMO-wagen beschikte al wel over meetapparatuur om de hoeveelheid opgehaalde melk te meten. Eerder gebeurde dat door een meetlat op de koeltank af te lezen, iets dat niet altijd even nauwkeurig gebeurde en waarmee soms ook wel wat royaal werd omgesprongen.