Melkveehouder Gerrit Wermink: praten als je erdoorheen zit, lucht op

Boeren zijn meestal geen praters. Vaak kroppen ze hun zorgen op en dat geeft nóg meer spanning. Melkveehouder Gerrit Wermink praat juist wel. ‘Het lucht op.’

Gemiddeld drieënhalf keer per week zocht er vorig jaar iemand contact met het hulpplatform Taboer. Het aantal bezoekers van de website lag met bijna 900 per week veel hoger. Allemaal mensen die op de een of andere manier informatie zochten omdat zijzelf, of een naaste, niet lekker in hun vel zaten. De stikstofcrisis speelde daar een flinke rol bij.

Hoeveel bellers er op dit moment zijn, is nog niet duidelijk, maar hulpverleners die betrokken zijn bij Taboer geven aan dat ze regelmatig méér dan ‘3,5 telefoontje’ per week krijgen. Ook medewerkers van de stichting Zorg om Boer en Tuinder krijgen meer telefoontjes dan anders. Belangrijkste aanjager op dit moment: de mestcrisis.

Praten helpt, is de boodschap

Drie à vier telefoontjes per week lijkt niet veel, maar wetende dat de meeste boeren niet makkelijk praten over hun zorgen en gevoelens, is het heel wat. Aandacht voor mentale gezondheid blijft nodig, want tegenover de enkele boeren die bellen, staat een veelvoud dat geen contact zoekt maar wel mentale problemen ervaart. Die zijn veelal het gevolg van de zorgen die hen boven het hoofd dreigen te groeien.

Of je nou de hulplijn belt, een familielid, buurman of de voerleverancier in vertrouwen neemt; praten helpt, is steeds de boodschap. Problemen worden er niet rechtstreeks mee opgelost, maar praten kan wel opluchten waardoor je je beter gaat voelen.

Dat ervaart ook de 48-jarige Gerrit Wermink uit Ommen. Zorgen en stress, het is hem allemaal niet vreemd. Vooral de laatste maanden neemt de spanning die hij voelt, toe. Een hulplijn bellen, daar heeft hij nog nooit aan gedacht, maar praten doet hij wel. Onder meer op social media deelt hij naast veel leuke dingen, zoals zijn passie voor de transportsector, ook zijn zorgen met de buitenwereld. “Twitter en Facebook zijn soms een soort van uitlaatklep. Ik krijg daar steun van Jan en alleman en dat is prettig.”

_{Artikel gaat verder onder de video}

‘Het is dat ik eten moet …’

Onlangs plaatste hij op het eind van een vrije zondagmiddag bijvoorbeeld dit bericht: ‘De hele dag ging het goed… en dan moet je weer aan het werk. En daar is die spanning in m’n lichaam weer terug. Raar in de buik, strak in het hoofd.’ In een ander bericht laat hij weten dat hij eerder dol was op warm eten maar dat zijn eetlust door stress en spanning nu niks meer voorstelt: “Het is dat ik eten moet …’

“Onlangs zat ik op een verjaardag toen ik ineens helemaal raar werd in mijn hoofd. Al het gepraat, al die stemmen, ik kon er even niet meer tegen. Ik denk dat het te maken heeft met alle wet- en regelgeving en het niet weten waar je aan toe bent. En met het verdwijnen van de derogatie natuurlijk. Ik ben met 54 melkkoeien op 35 hectare maar een kleine boer. Toch moet ik ruim 500 kuub mest afzetten voor ruim € 30 per kuub. Dat is belachelijk en niet vol te houden.”

En dat terwijl Gerrit boerzijn juist het mooiste vindt wat er is. Dat zit hem bijvoorbeeld in bezig zijn met de natuur en het weer. “Als je een windhoosje ziet bij de zomerdag, en je volgt welke richting hij opgaat, dan kun je er zeker van zijn dat drie dagen later de wind daarvandaan komt. Daar heb ik geen cijfers en data voor nodig. Ik ben sowieso niet zo van de cijfers, ik boer meer op gevoel.”

‘Ik wil gewoon lekker boeren’

Op die manier begon hij ook Jerseys in te kruisen. “Ik vond het mooie dieren; die kleur, die bouw, dat sprak me aan. Maar ik ben geen fokker die keuzes maakt puur op basis van cijfers. Tuurlijk, ze moeten goed melk geven, maar veel geld verdienen is niet mijn drijfveer. Ik wil gewoon lekker boeren en tot een paar jaar terug kon dat ook. De vrijheid, dat vond ik mooi. We mogen onze dag gelukkig zelf indelen, maar de overheid bepaalt erg veel. Te veel! Daar krijg ik stress van. Want wat de overheid bepaalt, is niet wat ik zelf zou doen. Al jaren mag ik steeds minder mest uitrijden. Ik zie met mijn eigen ogen de kwaliteit van het gras achteruitgaan. Het krijgt niet genoeg energie om een goed en diep wortelstelsel te maken. Ik voel me machteloos dat ik daar niks aan mag doen.”

Gerrit meent dat de maatregelen, die bedoeld zijn om de natuur te herstellen, juist averechts werken. “Ik mag veel minder mest van mijn eigen bedrijf gebruiken maar ik mag wél dure kunstmest aankopen. Weet je hoeveel gas ervoor nodig is om kunstmest te maken? Heel veel. Dat is toch niet duurzaam? Ik denk dat de kunstmestlobby heel sterk is en de overheid lacht, want ze verdienen er miljoenen aan!”

Ook kalenderlandbouw geeft wrevel

En dan de kalenderlandbouw, ook dat geeft bij Gerrit wrevel. “Normaal zaaide ik na de maisoogst bladrammenas. Dat vroor kapot en in het voorjaar kon je het met één simpele werkgang onderwerken met de schijveneg, waarna je het kon ploegen. Maar de overheid heeft bepaald dat je voor 1 oktober een vanggewas moet inzaaien. Door het late voorjaar van vorig jaar konden we de mais ook pas laat zaaien, waardoor we min of meer gedwongen waren om onderzaai te doen. Daarvoor leent Italiaans raaigras zich goed, alleen vriest dat niet kapot. Ik moest het dit voorjaar onder frezen. Dat kost veel meer tijd en brandstof dan de schijveneg. Al die regels bedenkt de overheid om de natuur te beschermen, maar ze bereiken het tegendeel. Dat steekt, want ik ben begaan met de natuur. Ik ben er afhankelijk van.”

Gerrit kropt zijn frustraties over dit alles niet op, maar deelt ze met vrienden, buren en volgers op social media. “Er is vrijwel altijd begrip en steun. Ik heb er zelfs wat 06-nummers aan overgehouden. Die mensen app of bel ik soms even als ik erdoorheen zit. Mijn problemen verdwijnen er niet door, maar het lucht wel op. En dan kan ik weer door.”